Om 8:30 spreek ik af met Roy, die mij heel lief een lift biedt naar een mooie stad hoog in het Noorden - Leeuwarden. Dat valt nog mee voor een run die twee uur rijden ver weg is.
Het weekend daarvoor kond ik al een voorproefje nemen hoe het is om KSR te lopen, want mijn laatste run, toen mijn 2e KSR was al meer dan een jaar geleden. Ede was pittig, vooral door de zwaaihindernissen en de 'Maartennaaier' die toen mijn bandje kostte. Zal Leeuwarden mij meer liggen?
Voordat de run begon werden we in afvalcontainers geleid, die we uit moesten klimmen.
De rechte had meer inkepingen, maar ik kwam niet tot de rand. Ik wisselde naar de iets lagere container, maar ook daar kond ik de rand niet bereiken. Nog een paar keer springen en het lukte nog steeds niet. De jury keek als of ze me zielig vonden zo alleen in de container en lieten mij dan toen de deur uit. Nu kon de run beginnen! Swingover met autoband en de hordes door met de autoband. De komende hindernissen waren goed te doen.
Bij de combi boven het Naauw wou ik echt niet de gracht in vallen. Toen kwam een hoge bok met autobanden die met autoband bedwongen moest worden. Ook hier was mijn lengte niet van voordeel en had ik meerdere pogingen nodig tot het lukte. Een medestrijder uit Delft verzwikte hierbij zijn pols. Ook een drie meter hoge muur kon ik bedwingen omdat de zijkant niet afgelint was. Later moest er ook nog een touw op armkracht omhooggeklommen worden. Na de eerste mislukte poging kreeg ik mijn stevigste Calimero momentje van de run: De andere deelnemers zijn veel langer dan ik! Zij doen vier bewegingen maken en ik tien. Dat is niet eerlijk! Bij de tweede poging lukte het om op armkracht naar boven te klimmen en met mijn hoofd de balk aan te tikken. Hindernis gehaald en toen kwam mijn blijheid terug.
Tot het eind van de run ging het soepel, lekker genieten van de omgeving en het lekkere weer. Bij de eindhindernis had ik een tweede aanloop nodig, maar kond nog een trucje afkijken van een oud vereningings-genote uit Delft - een been in de brede "triangel" om zo tot het laatste zwaaiattribuut te komen. Ook de steigerhoutplanken en de lange stokken traverseren lukten bij de eerste poging. Nu nog de eindbaas: een hoge ramp omhoog. Je raadt het al, weer eens te hoog voor mij, gelukkig was de steiger niet afgelint en kond ik zo omhoog klauteren en met bandje om mijn pols de finishgong luiden! Na de finish heb ik even snel op mijn horloge gekeken: Zelfs met de tijd kon ik tevreden zijn. Ik finishte in het middenveld van de KSR dames.
Mijn innerlijke Calimero was trots. Genen zijn wel oneerlijk, maar je hebt het zelf in de hand om het een mooie ervaring te laten zijn: lekker jezelf uitdagen in een heel mooie survivalrun, wel of niet met bandje.
De eerste vier runs van dit seizoen zitten er weer op. Het begon voor mij met survivalrun Udenhout. Een mooie, zware run die ik vorig jaar als recreatieve loper ook al liep. De eerste KSR van seizoen 2024-2025 en tevens mijn allereerste KSR. Een mooie proefmeting om te kijken hoever ik sta. De temperatuur was ideaal. Niet te warm en ook niet te koud. Ik startte in één van de laatste startgroepen en had besloten om rustig te beginnen. Eerst maar eens kijken of ik een KSR parcours helemaal en stabiel uit kan lopen. Het rennen en de hindernissen gingen eigenlijk wel goed, maar vanaf de kasteellaan-hindernis werd het echt wel pittig. Dit was een combinatie van zeven hindernisblokken, bestaande uit: korte touwtjes aan een beweegbare boomstam, lianen, apenhang, staplussen, balanceren over een zwevende boomstam, enteren aan touw en als afsluiter nog een keer in de apenhang. Tijdens het verplaatsen in de hindernis, bleven de woorden van het jurylid, die bij het eerste blok stond, door mijn hoofd echoën. “Grond aanraken is helemaal opnieuw beginnen”. Oké even bij de les dus. Hier moet ik echt niet uitvallen, want dat betekent weer helemaal bij het eerste blok beginnen. Ik schud na het behalen van elk blok mijn handen en armen goed los en haal het gelukkig in één keer. Oké nu ben ik er bijna. Dat is het voordeel als je een run een keer eerder hebt gelopen. Nu nog houthakken. Ik zoek naar een dun stammetje. Maar helaas! Het jurylid vertelt mij: ‘de dunne stammetjes zijn er allemaal al tussenuit.’ Oké nou dan zoek ik maar gewoon een hele mooie uit. Vervolgens is het nog best wel een flink stuk lopen met last. Vooral het verplaatsen met de stam door een duiker in het water kost energie, maar na het hakken mag ik de eindhindernis in en die was goed te doen. Yes, bandje is binnen en mijn allereerste KSR heb ik gehaald.
Roy bij survivalrun Udenhout
Eén week later staat De Streker Oerbos in Grootebroek op de planning. Deze run loop ik samen met Inge in de categorie koppelrun 13km. ‘13km?’ hadden we ons echt voor die categorie ingeschreven? Inge: ‘Ja, jij wilde alleen een koppelrun doen als we de langere afstand zouden lopen.’ Oh ja, dat was waar. Oeps!’ Gelukkig hebben we weer een mooie dag met veel zon. Normaal gezien misschien iets wat warm, maar nu toch wel erg lekker. Zeker als je zo door de weilanden of sloten staat te ploegen. Net op het moment dat ik mij uitspreek dat de run wel redelijk goed te doen is qua hindernissen, wordt het een stuk zwaarder. Aan het eind begint ook de afstand er in te hakken, maar samen komen we door alle hindernissen heen en slepen we het bandje over de finish.
Op 29 september stond de Tuxis Ede’s Best Run op de planning. Hier wordt dit jaar het open Nederlands Kampioenschap gehouden voor de categorie KSR. Wederom worden we weer verwend met een lekker zonnetje. Ik start weer in één van de laatste startgroepen en kom goed uit de blokken. Oké, rustig blijven en misschien iets tempo terug, zodat ik stabiel verder kan blijven lopen. Op een gegeven moment komen we bij de snelweg waar we meerdere malen het talud op en af lopen. Hier probeer ik vooral grote stappen te zetten in plaats van te rennen om niet te veel energie te verspillen. Later in de run gaan we een flink stuk door een sloot baggeren. En na nog wat andere hindernissen stappen we in de kajak waar we halverwege de route een swingover mogen maken boven het water om vervolgens weer verder te kajakken. Vanaf het swingover-touw stap ik weer netjes de kajak in, die met een beetje geluk ook meteen de goede kant op lag om weer verder te peddelen. Vlak voordat ik het terrein op ren met de eindhindernis, krijg ik kramp, terwijl ik in één van de swingover varianten hang.
Roy bij de eindhindernis
Nadat de kramp weg trekt, ren ik naar de eindhindernis. De laatste lootjes. Nu wordt het echt zwaar. De armen zitten goed vol en terwijl ik in het net omhoog klim, merk ik dat de laatste 3 meter tot de overkant nog een uitdaging gaan worden. Ik waag een poging om te enteren en helaas laat ik het touw uit mijn handen glippen. Op dit punt wil ik echt niet meer mijn bandje verliezen. Dus ik waag een nieuwe poging en met veel moeite kom ik als een walrus aan de overkant van het waterbassin over de balk gerold. Nu de armen nog een keer goed losschudden om de laatste twee vakken in te gaan. Ik verlies hier 20 minuten, maar behoud uiteindelijk mijn bandje en behaal mijn tweede KSR.
Op 6 oktober 2024 stond de Bikkelrun in Leeuwarden op de planning. Dit jaar dwars door het centrum van Leeuwarden. Het is alweer een prachtige dag met volop zon. In de ochtend is het nog wel fris en kan ik me nog niet heel goed voorstellen hoe het is om straks het water in te gaan. 12:24, oké ik ga beginnen! De run begint in een container. De deur van de container gaat dicht . Ik zie op mijn horloge dat mijn hartslag enorm op loopt. Dan klinkt het startsein en ik kom goed weg. We lopen vanaf het Wilhelminaplein richting Blokhuispoort en ik denk nog hoe gaaf is dit! Alsof ik mijzelf aan het gidsen ben, terwijl ik een sightseeing door de stad krijg. We rennen wat gebouwen in en uit en ik merk dat ik het tussen de hindernissen best zwaar heb met lopen. Ik zie dat andere lopers mij tijdens het rennen inhalen. Tegelijkertijd denk ik: ‘laat je niet misleiden en ren je eigen run.’ Dus ik probeer gewoon lekker door te stappen, vooral nergens stil te vallen en meteen door te gaan in de hindernissen. Dan merk ik al vrij snel dat ik dezelfde lopers die mij inhalen, weer tegenkom en kan bijhalen in de hindernissen. Oké eigen tempo dus.
Een mooi plaatje van de Bikkelrun in Leeuwarden. 4 deelnemers in de apenhang en op de achtergrond de Oldehove.
Eigenlijk gaat dit best lekker en na 30 minuten ben ik in een fase beland waarop ik een lekker tempo weet vast te houden. Het water waar we in moeten is koud en slaat op de spieren, maar als ik langs de kade omhoog klim en het hardlopen weer hervat, merk ik dat het best wel lekker verkoelend is. De hindernissen gaan goed en dan komt nog een zware beproeving als de eindcombi volgt. De pakplanken haal ik helaas niet in één keer. Bij elke plank die ik overpak kom ik steeds lager uit en ik haal de overkant niet. Bij de volgende poging blijf ik hoger hangen en trek ik me nog net op het nippertje over de laatste balk heen. Dan volgt nog een keer een zelfde soort hindernis, maar dan in plaats van planken zijn het takken. Ik kan geen goede grip vinden en ook hier mislukt de eerste poging. Bij een tweede poging gaat het wel goed. Gelukkig! Nu volgt nog een op het oog makkelijke hindernis. Een heel klein stukje apenhang onder een boomstam door om vervolgens onderlangs het net via een opening omhoog klimmen. De laatste meters in het net krijg ik het alsnog zwaar, maar ik doe er alles aan om deze hindernis in één keer te halen. Het lukt! Ik haal de finish wederom met bandje en zet een tijd neer van 1 uur 25 minuten. Mijn derde KSR, dus hier ben ik heel erg blij mee! Gelukkig kom ik ongeschonden zonder blaren of blessures door de eerste vier runs. Nu neem ik wat wedstrijden betreft even een periode van rust. Maar blijf ondertussen keihard trainen.
29 september 2024, de dag van de Tuxis Edes Best Run. Waar de dag begon met een flinke dosis zenuwen, eindigde die in een gevoel van trots. Ik hoop dat ik dit gevoel met meerdere leden van kracht mag delen.
De dag begint met het aanmoedigen en “uitzwaaien” van de fanatieke jeugdleden en Bas, die BSR loopt dit seizoen, die al snel uit het zicht verdwijnen. Al kletsende loop ik het terrein over om toch even te kijken wat de eindhindernis voor ons in petto heeft. Ik kijk nog even snel, via de app naar het parcours. Na wat warm lopen begint mijn run dan toch ook echt. Mijn warming-ups voor een run zijn eigenlijk altijd de meest slechte warming-ups; beetje heen en weer rennen, draaien / zwaaien met de armen en daar blijft het ook vaak wel bij. Tot nu toe heeft het gelukkig nog geen problemen opgeleverd.
We starten met ouderwets zaklopen gevolgd door wat lage balkjes op de grond waar we onderdoor moeten. Ik ben redelijk snel weg en weet de eerste hindernissen snel door te komen. Halverwege sluit Boudewijn die in hetzelfde tijdvak startte, aan. Na een halve kilometer door de sloot te moeten lopen stuiten we op een hoge, gladde muur die we moeten passeren. Ik zeg nog “ah, deze hoeven we vast niet te doen!” Helaas…we vragen nog hoe de pro’s hem doen en besluiten hun techniek maar toe te passen. Beide in 1x erover heen. Beide rennen we met bevroren voeten verder richting de apenhang over het water. Niet zomaar een apenhang maar een waarbij ze in het midden een brandslag bevestigd hebben. Ook deze weten we te behalen en ik zie Boudewijn iets op mij uitlopen.
foto: Eric Beatse, de Kiekjesdief + enkele foto's gemaakt door Kracht.
Op het trainingsterrein van de survivalrun in Ede, moesten we een paar combinaties klimmen. Voordat ik verder kon naar de eindhindernis heb ik een strafrondje moeten lopen. Uiteraard omdat ik mis schoot met boogschieten. Hierna mocht ik door naar het finishterrein. De eindhindernis bestond uit: kartbandjes, Beltrumselus boven een waterbassin, een verticaalnet en enteren. Deze hindernis werd gevolgd door nog een combi: swingover-lussen die wij bij Kracht “Damian” lusjes noemen en een apenhang. Voor de wedstrijd keek ik erg op tegen de hindernis met kartbandjes maar deze ging wonderbaarlijk heel soepel. De rest verliep na wat inspanning ook erg goed. Tegelijk met jeugdlid Jayden ging ik door de eindhindernis. Hij klimt en rent snel naar de finishbel en ook ik mag de bel luiden!
Ik heb de run in 1 uur en 42 minuten uitgelopen. Vorige jaar deed ik over dezelfde run nog meer dan 4 uur, dit met bloed, zweet en tranen. Dit laat maar weer eens zien wat een jaar aan consistentie en plezier in trainen kan opleveren. Na de run ontvang ik een bericht van Sander met het nieuws dat ik blijkbaar op de eerste plek geëindigd ben van de groep dames die de recreanten zwaar categorie liepen. Stiekem ben ik hier wel trots op! Net zoals ik trots ben op de prestatie die iedereen die dag heeft neergezet. Zo hebben sommige leden van Kracht hun eerste run gelopen, anderen zijn begonnen in een nieuwe categorie en velen hebben hun bandje weten te behouden.
(noot van de redactie: Joanne was ruim een kwartier sneller dan de nummer twee.)
De vrijwilligers waren weer enthousiast, zo stonden er juryleden bij een hindernis die je naam riep in plaats van je startnummer. Zo werd je persoonlijk aangemoedigd en bij lastige hindernissen werden er tips geven. Kortom; een fijne dosis aan enthousiasme wat zorgde voor weer een fijne sfeer. Om de dag af te sluiten plons ik nog even heerlijk in de 'jakoezie' (jacuzzi) die echt heerlijk warm was!
_edited.png)
