Wedstrijdverslag Hang-on survivalrun Doorn

Wedstrijdverslag van Marieke Visser

Vandaag was het tijd voor mijn eerste survivalrun!!! Ik liep samen met Flore Wassenberg de koppelrun 6km light. Ik had er enorm veel zin in, maar stiekem vond ik het ook best wel spannend. Gelukkig had ik een ervaren en relaxte Flore aan mijn zijde, dus dat was erg fijn. In onze mooie paarse shirts gingen we van start. Het was erg modderig op de bospaden, dus al vrij snel waren onze blauwe schoenen omgetoverd tot bruine schoenen. Voordat we door het zand onder een kruipnet door gingen, konden we nog naar Joanne en Famke zwaaien die bezig waren met hun 12(!) km route. Een stukje verder kwamen we bij een evenwichtsbalk, waar we als een echt team hand in hand vrij vlot overheen gingen.

Het begin van de run bestond eigenlijk vooral uit hardlopen met af en toe een hindernis,

maar op een gegeven moment kwamen de hindernissen steeds sneller achter elkaar. Daar

was het dan ook wat drukker met mensen. Terwijl ik de hoeveelheid hindernissen en mensen

nog even aan het verwerken was, herinnerde Flore mij eraan dat ik natuurlijk wel even moest

lachen naar mijn ouders! Die waren namelijk gezellig mee gekomen om te komen kijken en

aan te moedigen. We mochten eigenlijk best veel (ingewikkeld uitziende) hindernissen overslaan. Dus met behulp van her en der wat handige tips van Flore kwam ik voor mijn gevoel best goed door de hindernissen heen. Al een beetje richting het einde mocht één van ons met een pijl en boog schieten en Flore gaf mij de eer. Nadat ze me een korte instructie had gegeven vuurde ik de pijl af. Wel op het bord waar ik al best blij mee was, maar helaas niet binnen de eerste drie ringen. Dus moesten we nog onder een kruipnet door. Vlak voor het einde kwam weer een ‘richt’ obstakel. We moesten met een tennisbal tegen een best wel grote blauwe ton aangooien, die eigenlijk ook niet heel erg ver weg stond. Eigenlijk een situatie waarvan je zou denken dat het bijna moeilijk is om mis te gooien! Uiteraard kreeg ik het toch voor elkaar om de bal over de ton te gooien in plaats van ertegenaan (Flore had natuurlijk wel raak gegooid). Maar gelukkig was het strafrondje niet zo groot en konden we aan de laatste hindernissen beginnen.

Ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is geworden dat ik nog even moet werken aan mijn

‘richt/mik’ vaardigheden. Nu ik het toch over verbeterpuntjes heb: hoewel ik voor mijn gevoel

toch best soepel over de meeste hindernissen kwam, bewijzen de vele blauwe plekken die ik

onderweg verzameld heb toch echt het tegendeel. Dat kan vast ook minder de volgende keer! Ik vond het in ieder geval heel erg leuk om deze run te lopen, dus dit smaakt zeker naar meer!! Verder vond ik het ook heel gezellig en fijn dat Flore dit samen met mij wilde doen.

Verslag Hang-On survivalrun Doorn

Wedstrijdverslag van Martijn van de Sar

Zaterdagochtend, 23 november 2024. Tijd voor de Hang On Run 2024 in Doorn!

Het was mijn allereerste survivalrun nadat ik in mijn studententijd zo’n twee jaar bij Slopend in Delft getraind heb en ondertussen alweer twee maanden met veel plezier bij Kracht in Nieuwegein rondloop. Het werd dus wel eens tijd voor een wedstrijd!

Hoewel mijn voorbereiding verre van ideaal was (ziek geweest, weinig getraind, last van lichte blessures), had ik enorm veel zin in deze wedstrijd. Eenmaal op het terrein bleek dat ik niet de enige was. Hier en daar een lekker kampvuurtje, goede uptempo beats en vele opgetogen vrijwilligers, deelnemers en supporters. Kortom, de sfeer zat er al lekker in! Ergens middenin deze drukke boel stak er een spandoek boven de hoofden uit met daarop de tekst: ‘HUP TEAM KRACHT, SNEL NAAR DE BEL. LET’S GO!! (ps neem je bandje mee!!!)’ Dit spandoek met wijze raad werd uiteraard vastgehouden door onze meest fanatieke supporter Maarten. Hij was zichtbaar in zijn element, mooi om te zien. Tijd voor een lange warming-up, want zaterdag was het met zo’n 4 graden aan de frisse kant (in tegenstelling tot zondag trouwens toen het zo’n 15 graden was). Samen met Jasper zat ik in de laatste startgroep van de 8 km recreanten individueel. Om 13.06 ging de toeter en waren we los! 

De eerste paar kilometer was het vooral warm lopen en tempo zoeken met slechts enkele lichte obstakels. Door de regen van de week ervoor waren flinke delen van het parcours veranderd in grote modderbaden en werd je min of meer gedwongen om de kantjes eraf te lopen of beter gezegd erbij te lopen. Ik moet zeggen dat het lichtelijk aanlokkelijk was om gewoon vol gas door deze drek heen te rammen. Maar goed, de wijze raad op het spandoek luidde ‘snel naar de bel’ dus vandaar toch maar even droge voeten gehouden. Het eerste moment dat ik echt even naar adem moest zoeken was bij de eerste lastenloop, zo’n drie kilometer in de wedstrijd. Net voordat je de last moest meenemen stonden twee hindernissen en moest je nog een zanderig heuveltje over, dus op het moment dat ik de zandzak kreeg zat ik al redelijk hoog in mijn ademhaling. Het was een lusje van misschien 500 meter over hetzelfde taaie heuveltje met halverwege nog een sandbag-pull als hindernis. Even verstand op nul en gewoon blijven doorpassen! Oké, gered! Maar die voelde ik wel even en de wedstrijd was nu dan wel echt begonnen! Na een stukje hardlopen was het straatje van hindernissen bij de Hydeparklaan aan de beurt. Op het kaartje op de website stonden 24 hindernissen in een paar honderd meter aangegeven voor de 8km recreanten. Even aanpoten dus! Een van de eerste hindernissen was een muurtje met een raamwerk waar je doorheen moest. Die muurtjes waren verraderlijk glad en doordat mijn voet weg gleed, klapte ik bijna door de muur heen in plaats van dat ik er overheen ging, oeps… Na dit stunt- en vliegwerk waren er een aantal hindernissen die ik voor het eerst tegenkwam, maar met wat improvisatie en een beetje afkijken ging het tot mijn eigen verbazing best soepel. Na het straatje kwam er weer een lusje hardlopen aan om vervolgens twee combi’s te moeten doen. De Hang-On Run staat bekend om de vele hindernissen op armkracht en deze twee combi’s waren daar het tastbare bewijs van. Vooral de tweede combi was er eentje waar veel deelnemers stuk gingen: 2x apenhang over de balken, vervolgens onder de schutting door en nog een stuk apenhang. Dat was best wel een bottleneck en ik had dus even de tijd om om mij heen te kijken. Geen bekenden, wel veel verbeten gezichten, maar vooral ook veel plezier. Wat een top dag!

Twee hindernissen later hoorde ik wel ineens een bekende stem: Harm stond daar met veel enthousiasme iemand anders door een hindernis heen te loodsen. Hij had zijn bandje ook nog en hij ging gestaag door, lekker bezig Harm! Vanaf dat punt was het vooral hardlopen naar het straatje hindernissen vlakbij de finish. Toen ik daar aankwam rook ik de finish, maar ik hoorde ook ineens een harde plons. Oké, even gefocust blijven anders kan het nog wel eens fris worden. Een van de onderdelen hier was boogschieten. Nou ik zal het kort houden: mocht iemand nog een oefenterrein hebben dan hoor ik het graag! Dus ik mocht nog even lekker door het zand tijgeren onder een vrij strak gespannen en zwaar net heen. Via een monkeybar kwamen we bij de beruchte apenhang over het water, oftewel de plonsmachine. Mijn buurman had er zichtbaar moeite mee en probeerde het via een cat crawl, maar ik zag toch meer in een apenhang. In mijn enthousiasme trapte ik hem bijna nog van de lijn, maar toen ik geen plons hoorde, kon ik mijn schuldgevoel gelukkig weer laten varen. Een van de laatste hindernissen van dit blok was een soort pyramide van ringen waarbij je de bel aan de andere kant moest aantikken. Met wedstrijden heb ik nogal een tunnelvisie dus ik had totaal niet door dat Roy, Maarten en volgens mij Bas daar stonden. Maar hoe gefocust ik ook was, de aanmoedigingen kwamen wel degelijk door, super leuk natuurlijk.

Tenslotte was daar dan de eindhindernis. De tank was nog niet leeg, dus ‘snel naar de bel’ en m’n rode bandje ging mee!

Na even bij te zijn gekomen, ben ik weer teruggelopen naar het stuk met de lange apenhang. Al snel zag ik Jasper zich over, onder, over, onder, en weer over een balk heen manoeuvreren en ook nog met een mooi rood bandje. Dat zou wel goed komen! “Lekker bezig Jasper! Laatste stukje!!” En daar was dan ook voor hem de bel!

Kortom, het was gewoon een topdag! De nodige napret uitte zich in de vorm van flinke spierpijn in de kuiten. Maar naast de napret, is er ook alweer voorpret, namelijk die voor de (halve) run in Beltrum!

Verslag survivalrun Vollenhove

Wedstrijdverslag van Saskia:

Survivalrun Vollenhove - Veno in the Wetlands zaterdag 9 november 2024

Vroeger zeilde ik met mijn broer en ouders naar Vollenhove en lagen we hier in de haven.

Dat ik zo’n 25 jaar later hetzelfde water zonder boot maar met een touw over zou steken,

had ik niet kunnen bedenken. En heel eerlijk? Als ik daar aan de start sta, lijk het me eigenlijk ook niet zo’n goed idee. Ik ben niet zo’n held op hoogte. En heb het behoorlijk koud. En wat als ik de eerste deelnemer ooit ben, waarvan het bandje bij de eerste hindernis al doorgeknipt wordt? Oftewel, ik ben hartstikke zenuwachtig.

Sinds april dit jaar ben ik, samen met mijn broer, begonnen met trainen bij Kracht.

Ik had nooit gedacht dat het zo leuk zou zijn! Wat een superleuke, gezellige en sportieve

vereniging! Deze eerste run loop ik als koppel samen met mijn vriend, een meer ervaren

survivalrunner. Het leek me handig dat hij mij in geval van nood over de hindernissen heen

kan trekken en duwen. En hoe leuk is het dan dat, als je daar zenuwachtig staat te zijn, trainer Maarten er gewoon is om de Kracht deelnemers aan te moedigen! Hij wuift m’n zenuwen weg en herinnert mij eraan om lol te hebben in de sport. En dat is deze run zeker gelukt! Ik heb echt enorm genoten van de run. De natuur, de koeien, de lieve mensen, de

vriendelijke vrijwilligers, de mede survivalrunners waar je mee kan lachen en tips mee uit

kan wisselen. En natuurlijk de hindernissen. Ik vond het gelukkig goed te doen. Er was een

pittige swing over (voorafgaand aan een apenhang) van drie balken dik. Gelukkig was

vriendlief niet te beroerd om daar even een kontje te geven. En uiteraard heb ik gewoon een

natte broek gehaald bij de kraanzwaai.

"Schatje je moet de voetklem echt wat hoger zetten he!"

En óók een extra rondje gerend voor het boogschieten. Ik genoot er allemaal van.

Zeker toen ik finishte mét bandje. Wat een heerlijk gevoel!

De blauwe plekken op mijn armen en benen vertellen me dat ik nog genoeg te verbeteren

heb. En de vrees die ik voelde bij sommige hindernissen die ik in deze categorie over mocht

slaan maken dat ik heel zeker weet; morgen weer lekker trainen! En dan de volgende run

samen met mijn broer!