Verslag survivalrun Hang-On Doorn

Door: Kim de Weert, moeder van Lola en Jasmijn van Dorst

Onze eerste run:

Voor Lola (14) en Jasmijn (12) was de Hang-On-Run in Doorn hun eerste run.

Vlak voor de zomervakantie dit jaar zijn ze bij Kracht gestart. Ze vonden de

groepsrun een feest. ‘Hoe gaat zo’n run? Wat kunnen we verwachten?’ Dat vonden Lola en Jasmijn wel fijn om te weten. Daarom bekeken we thuis al het parcours op de website van Hang-On en wedstrijdfilmpjes van Kracht op YouTube.

Jasmijn en Lola starten samen met de andere Krachtpatsers aan hun 5km survivalrun.

De Kracht-groeps-app ging los op de dag van de run. Foto’s van kinderen die in de auto zitten, enthousiast onderweg naar Doorn. Ook wij stapten in de auto, met zijn viertjes, want als ouders wilden Peter en ik allebei graag bij de eerste run zijn. Bij aankomst op camping RCN Het Grote Bos, bleek alles heel goed georganiseerd. We volgden vanaf de parkeerplaats de felrode bordjes naar de start.

Tussen de kraampjes met chocomelk en hamburgers, stond een grote tent waarin

alle Kracht-leden zich verzamelden. Sommigen hadden ’s ochtends al een wedstrijd

gelopen. Lola en Jasmijn deden mee aan de groepsrun in de middag. Ze kregen

allebei een paars T-shirt met nummer 1814 en niet te vergeten: hun polsbandje dat

doorgeknipt kan worden als je een obstakel niet haalt. De muziek galmde uit de speakers en de groep warmde zich gezamenlijk op. Zelf zocht ik ondertussen alvast naar de start van de fietsroute, die naast het parcours zou lopen. Die was iets minder goed aangegeven.

Bij de start stond een grote klok en na gezamenlijk aftellen startte groep 1814 om

precies om 14.09 uur. De rookkanonnen gingen aan en door het rookgordijn rende

de groep hard het bos in, op weg naar de eerste obstakels.

Het parcours van 5 kilometer bestond uit lange stukken rennen en dan weer een stuk

van meerdere obstakels bij elkaar. Peter en ik sprongen samen op één fiets naar een

stuk waar veel hindernissen stonden. Groep 1814 kwam daar al snel aan en ging soepel

over alle hindernissen heen. Als groep mochten ze sommige obstakels overslaan en ze

wachtten netjes op elkaar. Al fietsend ben ik zelf halverwege de fietsroute kwijtgeraakt en heb maar van het prachtige bos en de rust genoten. Peter bleef rennend bij de groep en zag de meiden ook nog boogschieten en een bal tegen een ton aangooien. Wat een heerlijk

veelzijdige sport! Bij de finish kwamen we weer samen. Daar deden de meiden een laatste apenhang, liepen langs de jury om hun polsbandje te laten zien en trokken heel blij en nog redelijk fit aan de finishbel.

Lola en Jasmijn vonden de groepsrun geweldig, een feestje, de sfeer was top, het

groepsgevoel fijn. Het was een hele leuke eerste kennismaking en een goede

voorbereiding voor hun eerste echte wedstrijd in Gendringen op 31 januari.

Verslag survivalrun Vollenhove

Een wedstrijdverslag van Jan Greuter.

Na een periode van blessures van zo’n twee jaar eindelijk weer eens een run

in de wedstrijdcategorie. Het weer zat in ieder geval mee, het zonnetje scheen en ook al was het begin november, de thermo was nog niet nodig! Flore startte vier minuten voor me, en ik mocht samen met Harm starten. Nadat we door een ietwat humeurige starter het startvak binnengelaten waren. (hij vond de proef met de shirtjes met je SBN-nummer niet helemaal ideaal) mochten we los! Stukje zagen en een swingover, wat was dit genieten!

Het leuke aan de proef met de shirtjes was wel dat je zag wie er al echt lang meedoet.

Zo kwamen we iemand tegen met lidnummer 13, dan ben je er echt vanaf het begin bij geweest! Hij liep eigenlijk geen wedstrijden meer, maar zo’n uniek shirt moest hij toch even scoren.

v.l.n.r. Harm, Flore en Jan met de vlag van Vollenhove op de achtergrond.

De eerste hindernissen gingen echt soepel, Harm en ik liepen gezellig samen en

kwamen ietwat modderig bij de eerste duiker aan. Nu heb ik best wat runs gedaan,

maar zo’n ieniemienie duiker had ik ook nog niet gezien. Halverwege werd al het licht

geblokkeerd door je voorgangers, dus op de tast maar door. Er zal vast wel licht

komen aan het einde van de tunnel. De hindernissen erna gingen goed, de armen

voelden prima en het bleef gezellig. Onderweg Flore bijgehaald, die in verband met

een blessure haar bandje had laten afknippen. Dat zorgde er wel voor dat we samen het eerste combi-laantje in mochten. De dikke balken onderlangs waren niet echt heel fijn, maar toch gelukt. De swing-over-variant was even zoeken naar hoe het moest, maar gelukkig konden we afkijken bij degene voor ons. De tarzan-zwaai erna is voor mij altijd een beetje spannend (een blessure oplopen bij een hindernis zorgt toch altijd voor angst erna).

Met een goede zwaai in 1x gehaald en gelijk de angst afspoelen in koud water, we mochten weer een hele kleine duiker in.

Daarna heerlijk door de velden warmlopen met wat eenvoudige hindernissen voor

ons. De KSR-lopers moesten het afzien bij de kabouterliaantjes, die wij gelukken

mochten overslaan. Het zag er fantastisch uit hoor, alle gekleurde shirtjes (en hesjes)

met het zonnetje erop. In Vollenhove zelf werd het gezellig druk, met veel

toeschouwers, maar ook met veel lopers. Wat taaie hindernissen achter elkaar

zorgde voor veel KSR-lopers die opnieuw moesten. Wij mochten gelukkig wat

eenvoudiger door de hindernis, gelukkig in 1x de laaghangende lianen gehaald.

Bij de armkracht+paddenstoel-liaantjes-combi was het weer druk, gelukkig hebben wij

de paddenstoeltjes in onze baan hangen dus ging dit vrij soepel. Het start-finish-

terrein was al te horen, snel boogschieten en door! Oh wacht, toch een strafrondje.

Flore heeft voor het eerst sinds 2017 raak geschoten, dus ik was haar toen even

kwijt. Nu moesten we er toch echt bijna zijn, de eindhindernis hadden we al gezien

en dat moest sowieso wel lukken. Maar het venijn zit in de staart, we moesten nog

het eilandje in het park op en af. En waarom ook niet, beide met apenhang.

Eén stuk was al lang, maar je moest ook dat eiland weer af. Bij mij ging het nog redelijk,

maar Harm hebben we de laatste meters vooruit geschreeuwd. Gelukkig kwam hij

ook met droge voeten aan de overkant. De eindhindernis was niet heel lastig

gelukkig. Het was eerder lastig door de vele mensen die tegelijk met ons aan deze

hindernis mochten beginnen.

Wat hebben we toch een fijne sport, dat zoveel mensen zo in de natuur buiten bezig

zijn. De volgende keer mogen ze alleen tien minuten later dan mij in de eindhindernis

aankomen. Na de eindhindernis een verplichte slalom door de waterbak en nat, maar met bandje de finish over! Heel fijn om te merken dat mijn niveau echt nog wel aanwezig is en de

trainingen nut hebben!

Verslag survivalrun Vollenhove

Een verslag geschreven door Wietse de Jong, vader van Tjitte.

(Tjitte liep bij de JSR 10-11 en finishte knap als 6e met een tijd van 00:42.06 min)00:42:06!00:42:06!00:42:06!

Zondagochtend vertrokken we vroeg richting Vollenhove, gehuld in een dichte mist. Het had iets magisch de wereld nog stil en grijs, met de belofte van een mooie dag in de lucht. En die belofte werd waargemaakt: het werd een prachtige herfstdag, met een lage zon die over de weilanden scheen en het landschap in een warme gloed zette.

Het parcours & wedstrijdplan werd doorgenomen.

Survivalrun-wedstrijden hebben altijd iets speciaals. De locaties zijn stuk voor stuk bijzonder, vaak midden in de natuur en de sfeer is elke keer weer uniek. Het is de perfecte mix van sport, avontuur en gezelligheid. Ook als ouder is het genieten om erbij te zijn de combinatie van buiten zijn, bewegen en samen iets beleven maakt het altijd tot een mooie dag.

De route in Vollenhove voerde dit keer over lange stukken door de weilanden. Er werd flink gelopen, maar dat hoorde erbij: even volhouden, weten dat aan het eind de mooiste hindernissen wachten. De boodschap was duidelijk snel starten, en als eerste de hindernissen in!

Trainer Maarten fietste met Tjitte mee en maakte ook een video verslag.

Wat vooral indruk maakte, was het doorzettingsvermogen van de kinderen en pubers. Wat deden ze het goed! Mooi om te zien hoe ze zichzelf opladen, even verbijten en dan met volle inzet doorgaan. Niet opgeven, maar samen de uitdaging aangaan, elkaar aanmoedigen en trots zijn op wat ze bereiken. Dat zijn de mooiste lessen van zo’n dag sportiviteit, kameraadschap en plezier gaan hand in hand.

Het was kortom een fantastische dag in Vollenhove: herfstzon, blije gezichten, modderige handen en een gevoel van trots bij iedereen die meedeed. Beter wordt het niet.

Kijk nu het videoverslag van Tjitte's wedstrijd.