Verslag survivalrun De Knipe

Wedstrijdverslag van Roy

“Genieten is een belangrijk ingrediënt om een goede run te lopen”

Het was een gezellige borrelavond op onze vereniging waarbij ook de aankomende runs ter sprake kwamen. “Ik ga De Knippehh lopen” zei ik. “De Knippehh???” herhaalt Maarten al lachend. “Je bedoelt de knieeepe” verbeterde Maarten mij.

Ik kan me altijd erg verheugen op de survivalrun wedstrijden. Eens kijken welke mooie weilanden, bossen, sloten en nieuwe hindernissen we dit keer weer mogen trotseren. 

Het is de dinsdag voor de wedstrijd. De laatste training voor mij voorafgaand aan de wedstrijd. Bram en Marcel vertellen mij dat als ik een beetje doorzet een podium plek wel haalbaar is. Ik denk nog bij mijzelf “Nee, Roy, niet te veel druk erop leggen, dan wordt het weer helemaal niks”. Dus ik ontken stellig en vertel dat een podium plaats er voor mij nog niet in zit. Het is de zaterdagavond voor de run. Gezonde spanningen zijn al aanwezig die bestaan uit enthousiasme en het niet kunnen wachten op de wedstrijddag. 

Jaaa, en dan is het eindelijk zover! Zondag 2 juni ’24 de dag van survivalrun De Knipe Yn Tou. Het is een eindje rijden, maar met Tim als gezellige reisbuddy vliegt de tijd zo voorbij en voor je het weet rijden we het dorp binnen. Je ziet meteen al dat het erg leeft hier. In veel tuinen hangen touwen met daaraan meerdere T-shirts van runs van de afgelopen jaren. 

We rijden langs één van de mooie hindernissen die boven het water hangt aan een kraan. Ik word gebeld en ik grap nog tegen Tim, voordat ik gezien had wie er belt “Oh dat is vast Bram die belt vanuit een hindernis om te vragen waar we nou toch blijven”. Bram loopt vandaag de zwaarste categorie in de survivalrun, namelijk de LSR. En ja hoor, het is Bram! Ik denk nog voordat ik opneem: “Het zou toch niet dat Bram echt al binnen is, want dat zou echt een absurd goede tijd zijn.” En jawel hoor Bram is binnen, maar helaas zonder bandje.  Bram heeft de afgelopen weekenden een aantal andere mooie, zware prestaties geleverd in andere sporten. Soms moet je je lichaam wat meer rust geven, volgende keer beter!

Roy (links) en Tim (rechts) samen voor de start van hun run.

Tim en ik starten om 14:00 aan onze 8,5km recreatieve run. Het begint met een houtzagen. Tim is goed weg. Ikzelf zit wat meer te klunzen, maar ja het belangrijkste, niet in mijn vingers gezaagd! In de volgende hindernissen die volgen ga ik er wel lekker doorheen en ik kom in een goed ritme terecht ondanks wat opstoppingen bij een aantal hindernissen. Ik bedenk me elke keer opnieuw “Rustig blijven en genieten”. In een korte combi die bestaat uit een korte apenhang en een horizontale balk, zit een vrouw voor mij die zich verontschuldigd. Ze heeft een klein beetje moeite om vanuit de apenhang in de catcrawl te komen om zichzelf vervolgens op de balk te trekken. Door de koprol die ik op het touw maak, lanceer ik haar omhoog, waardoor ze er wel bij kan. Ze bedankt mij vriendelijk en ik geef aan dat ze zich vooral niet moet laten ophaasten door mij en het belangrijkste is dat ze nu niet valt.  Gelukkig, het lukt allemaal. We gaan door. 

Tim blijft het eerste stuk goed bij en ik complimenteer hem met deze onwijs goede start. 

De kilometers vliegen voorbij op mijn horloge. Ik merk dat ik lekker in de run zit en kan bij het rennen mijn tempo iets verhogen. De pakladder neem ik als een Siamang aap (die liet mij dit afgelopen weekend in de dierentuin even zien) vervolgt door de hangende balkjes. 

Dan komen we bij het pijl en boog schieten. Ik denk nog “Gewoon die pijl zo snel mogelijk pakken en schieten, want ik schiet toch weer mis”. Nou wat denk je? Ja hoor weer mis. Misschien toch maar eens op oefenen, want ik heb altijd op strava zo’n mooi extra lusje op de kaart. Hup strafrondje lopen! 

Bij de kraanhindernis moet ik even wachten met inklimmen van het jurylid. Het is te druk in de hindernis. De tijd tikt voorbij, maar ik wacht begrijpelijk, want je wilt niet dat zo’n hindernis onnodig gevaar oplevert en instort. We gaan de laatste hindernissen in. Nog een apenhang over het water. Ik wacht tot degene voor mij aan de overkant is en kan hem daardoor met snelle slagen in één keer doorpakken. Kom op en nu rennen naar de laatste combi. Ik glij via de glijbaan de waterbak in. Terwijl ik de bak in glij denk ik “Volgens mij heb ik een mooie tijd neergezet”. Bandje? Check! Startnummer en bel aantikken? Check! Podiumplaats? Mwah, misschien mogelijk binnen de top 10? Vol verwachting kijk ik naar het scherm met uitslagen. Nee joh, 3e geworden! Dat kwam voor mij onverwachts. 

Ik ga mijn spullen ophalen en kijk of ik bij de eindhindernis Tim kan binnen zien komen. En ja hoor! Niet extreem veel later komt Tim met bandje! Netjes man, goede prestatie!

Bedankt Marcel en Bram voor de fantastische trainingen op de dinsdagavond waarbij we gekeken hebben om het wedstrijd gevoel te evenaren.

En natuurlijk bedankt voor de super gezellige trainingen met vaak leuke spelelementen op de maandag en woensdagavonden. 

“Want onthoud de Kracht zit hem in het genieten”

Verslag survivalrun Havelte

Wedstrijdverslag van Bas (rec8 Zwaar)

Afgelopen september 2023 beleefde ik mijn eerste survivalruntraining bij Kracht. Sindsdien loop en klim ik met een hoop plezier in de rondte. Zeist was mijn eerste run waar ik helaas mijn bandje moest afstaan aan een vriendelijke vrijwilliger die met een oud potlood een ferm kruisje zette achter m'n rugnummer. En ja... het doet wel even pijn je bandje door te laten knippen. Terugkijkend kon ik concluderen dat er werk aan de winkel was voor de volgende run in Havelte.

Zes weken kon ik wat overgangstechnieken en knijpkracht trainen waardoor ik met een goed gevoel zondag naar Havelte afreisde samen met m'n broer die de BSR ging lopen. Ik vroeg me onderweg hardop af waarom ik me niet had ingeschreven voor de 6,5 km recreant ipv de 7,5 km ZWAAR.. Ik besefte me dat het zenuwenspel was begonnen en ik verlangde naar de tijd waarin ik veel fietste en www.indekken.nl een veelbezochte site was waarin je je vorm ideaal kan projecteren op allerlei externe omstandigheden als materiaal of de wind.

Sinds september kan dat niet meer. Volledige focus op jezelf.. cut the crap. Lekker rauw.. geen nonsens. Afijn we dwalen af.  Aangekomen bij een mooi nostalgisch rugbyclubhuis halen we onze shirts en bandjes. Het ellendige bandje die toch als een soort "emoticon" om je pols voelt.. Na wat warmlopen om het lijf "aan te zetten" (qua temperatuur volledig overbodig) doordrenk ik m'n shirt een met koud water voor wat verkoeling en begeef me dan naar het startvak. We tellen af naar nul en met een dubbele balk swingover start de survivalrun. Ik klim er vrij vlot over en begeef me naar een bandenswingover waarna we een heel stuk hardlopen. Ik zit vooraan in m'n startgroep en m'n "bandje" staat op standje lachen. In het bos aangekomen volgen al snel wat combinaties die ik lekker afklim. Ze volgen elkaar in rap tempo op en zijn allemaal tegen vervelend aan. Mijn bandje veranderd dan ook in rap tempo van standje lach naar bedenkelijk. Ik voel het al aardig in mijn armen en ben nog niet op de helft hoor ik van vrijwilligers. Na een verfrissende duik bij een strandje is er een fijne verkoeling waarna er weer een aantal "net vervelende" combi's volgen. Lange apenhang met schot in het midden en daarna ergens een enter buis met liaantjes die van hoog naar laag aflopen. 4cm voor de lijn zet ik mijn voet neer.. "jammer, doe nog maar even een keer" hoor ik de beste vrijwilliger in visoutfit zeggen. Mijn bandje schiet naar standje "jank en een rode boze kop". Gelukkig kon ik hem daarna goed afronden.

Bij het volgende stuk zwemmen en de daarbij horende combi begonnen de onderarmen serieus tegen te sputteren en rondde ik de hindernis met wat extra pauze momenten af.

Polsband staat nu in standje “zweetdruppels”en een tong uit de mond!

Vrijwel direct erna was er een groot golvend net die (hoe kan het ook anders) onderlangs ging en werd onderbroken door een beltrums lusje. Gelukkig kon ik deze in een keer volbrengen, weliswaar op de onderarmen. De laatste hindernissen gingen dan weer prima. Veel swingovers, wat gezwaaid en gedraai naar de eindhindernis. Om m'n pols begon een aapje flink kabaal te maken.. "Nog één hindernis" bedacht ik me. Deze nekte me bijna maar met wat stuntelwerk kreeg ik me toch naar de balk waarna er nog wat staplussen en stapbanden volgden. En jawel daar was de bel! Mijn bandje en ik vlogen in hartjesmodus. 

Heerlijk om zo mijn tweede run te kunnen afsluiten. Helemaal als je van trainer Maarten bericht krijgt dat het wel echt een zware run was! Op naar Den Bosch, daar krijg ik weer nieuwe emoticons om mijn pols🤣

Verslag Survivalrun Delft

Wedstrijdverslag van Sebastiaan

Op zaterdagochtend wordt ik toch een beetje nerveus wakker, vandaag weer de eerste survivalrun na mijn schouderblessure. Zal het allemaal goed gaan met mijn schouder? Heb ik voldoende getraind? Ben ik fit genoeg? Eerst nog even met familie het zaterdagochtend ritueel, naar de markt, en dan om 08:00 uur in de auto richting Delft. 

Om 09:00 uur loop ik de studentencampus op en zie ik de eindhindernis al lekker in de zon en in het zand staan te lonken. Gelukkig is deze hindernis wel gelijk aan die van vorig jaar. Vorig jaar liep ik de kwalificatierun, maar dan dit jaar de KSR.

Om 09:30 uur starten de eerste toppers met zagen en een swingover. Een kwartier later mag ik starten en begint het genieten. Mijn doelstelling van vandaag is heel blijven en het bandje behouden. Na een vliegende start ben ik al snel bij de eerste combi van drie vakken klimmen. Voor nu niets aan de hand en lekker doorlopen. Halverwege de run zijn er stiekem best al wat combi’s gepasseerd met als hoogtepunt het net in de hijskraan boven het water. Apenhang omhoog, onder het net door en weer een apenhang omlaag, wat blijft dit vet!

Dan weer terug het sportterrein op naar de survivalbaan. Hier blijken de combi’s zich op te stapelen, combi van vier vakken, 5m lopen, combi van drie vakken, 5m lopen en weer een combi van vier vakken. Pfff nu zijn mijn armen leuk verzuurd! Zal ik dan toch te weinig hebben getraind? Even rust houden bij het 'wentelteefje' over de sloot om te armen te ontspannen en toch maar mijn tempo aanpassen.

Weer opgeladen verder met de mededeling dat we nogmaals op dit stuk komen voor eenzelfde opstapeling van combi’s! Na een lekkere lus met wat hindernissen en het kabouterlaantje de verticale touwtjes. Pff die vallen mij zwaar en mijn armen zijn wederom helemaal verzuurd. Het boogschieten zorgt voor een strafloop. Wel weer een rustmoment voor de armen. Nu nog één sloot en dan ben ik weer bij het terrein met de volgende drie combi’s. De eerste vier vakken gaan redelijk, alleen even rusten op de middelste balk. Daarna de volgende vier vakken, pff die zijn zwaar en elke plekje om te rusten wordt benut om de armen los te schudden. Laatste blok op karakter en domme kracht door de ringen, touwtjes en bandjes. Nu nog maar drie blokken met als laatst de reuzenswing met een voetklem in het touw voor de swingover aan de andere zijde, yes weer overleefd! 

Na een lekkere lasten loop met een stukje zwemmen komt daar toch nog een combi aan, pff houden mijn armen dit wel vol? Gelukkig mag je de route door de eerste 4 blokken zelf bepalen, even de makkelijkste route bepalen en snel eroverheen. Nog een lange apenhang en dan op naar de lianen onder de brug. Vorig jaar had ik hier zoveel moeite mee en leken mijn armen niet lang genoeg. Even goed kijken welk laantje ik zal pakken en heel soepel klim ik hier doorheen, yes alleen nog de eindhindernis!

Op het volleybalveld staat de hindernis opgebouwd, alle balken zijn nat en voorzien van schurend zand. Hup onder de balken klimmen! Auw dat zand schuurt toch behoorlijk de onderarmen. Even rust op de balk en dan de staplussen, oei dat valt tegen we moeten onder de lussen door. "Oppeppen en gaan Sebas!!" zeg ik tegen mijzelf.

Alleen de hindernis waarbij je de bierkratten moet schuiven en dan naar de bel. Na twee uur dan eindelijk gefinisht, maar de schouder voelt goed en ik heb het bandje nog.

Maar waar is mijn bandje?? De kwaliteit van de bandjes blijkt dit jaar niet zo best dus gelukkig ben ik niet de enige die hem kennelijk tijdens het lopen of klimmen is verloren. De jury geeft aan dat ik geen hindernissen heb gemist en trots verlaat ik het Strijd toneel! Wat een zware maar goed georganiseerde run! Complimenten voor de organisatie en het 0.0 biertje smaakt heerlijk in het zonnetje. Op naar de volgende run in Dronten.