top of page

Verslag survivalrun Ede

Bijgewerkt op: 8 okt.

Wedstrijdverslag van Joanne Nijzink


29 september 2024, de dag van de Tuxis Edes Best Run. Waar de dag begon met een flinke dosis zenuwen, eindigde die in een gevoel van trots. Ik hoop dat ik dit gevoel met meerdere leden van kracht mag delen. 


De dag begint met het aanmoedigen en “uitzwaaien” van de fanatieke jeugdleden en Bas, die BSR loopt dit seizoen, die al snel uit het zicht verdwijnen. Al kletsende loop ik het terrein over om toch even te kijken wat de eindhindernis voor ons in petto heeft. Ik kijk nog even snel, via de app naar het parcours. Na wat warm lopen begint mijn run dan toch ook echt. Mijn warming-ups voor een run zijn eigenlijk altijd de meest slechte warming-ups; beetje heen en weer rennen, draaien / zwaaien met de armen en daar blijft het ook vaak wel bij. Tot nu toe heeft het gelukkig nog geen problemen opgeleverd.

We starten met ouderwets zaklopen gevolgd door wat lage balkjes op de grond waar we onderdoor moeten. Ik ben redelijk snel weg en weet de eerste hindernissen snel door te komen. Halverwege sluit Boudewijn die in hetzelfde tijdvak startte, aan. Na een halve kilometer door de sloot te moeten lopen stuiten we op een hoge, gladde muur die we moeten passeren. Ik zeg nog “ah, deze hoeven we vast niet te doen!” Helaas…we vragen nog hoe de pro’s hem doen en besluiten hun techniek maar toe te passen. Beide in 1x erover heen. Beide rennen we met bevroren voeten verder richting de apenhang over het water. Niet zomaar een apenhang maar een waarbij ze in het midden een brandslag bevestigd hebben. Ook deze weten we te behalen en ik zie Boudewijn iets op mij uitlopen. 

foto: Eric Beatse, de Kiekjesdief + enkele foto's gemaakt door Kracht.


Op het trainingsterrein van de survivalrun in Ede, moesten we een paar combinaties klimmen. Voordat ik verder kon naar de eindhindernis heb ik een strafrondje moeten lopen. Uiteraard omdat ik mis schoot met boogschieten. Hierna mocht ik door naar het finishterrein. De eindhindernis bestond uit: kartbandjes, Beltrumselus boven een waterbassin, een verticaalnet en enteren. Deze hindernis werd gevolgd door nog een combi: swingover-lussen die wij bij Kracht “Damian” lusjes noemen en een apenhang. Voor de wedstrijd keek ik erg op tegen de hindernis met kartbandjes maar deze ging wonderbaarlijk heel soepel. De rest verliep na wat inspanning ook erg goed. Tegelijk met jeugdlid Jayden ging ik door de eindhindernis. Hij klimt en rent snel naar de finishbel en ook ik mag de bel luiden! 



Ik heb de run in 1 uur en 42 minuten uitgelopen. Vorige jaar deed ik over dezelfde run nog meer dan 4 uur, dit met bloed, zweet en tranen. Dit laat maar weer eens zien wat een jaar aan consistentie en plezier in trainen kan opleveren. Na de run ontvang ik een bericht van Sander met het nieuws dat ik blijkbaar op de eerste plek geëindigd ben van de groep dames die de recreanten zwaar categorie liepen. Stiekem ben ik hier wel trots op! Net zoals ik trots ben op de prestatie die iedereen die dag heeft neergezet. Zo hebben sommige leden van Kracht hun eerste run gelopen, anderen zijn begonnen in een nieuwe categorie en velen hebben hun bandje weten te behouden. 

(noot van de redactie: Joanne was ruim een kwartier sneller dan de nummer twee.)


De vrijwilligers waren weer enthousiast, zo stonden er juryleden bij een hindernis die je naam riep in plaats van je startnummer. Zo werd je persoonlijk aangemoedigd en bij lastige hindernissen werden er tips geven. Kortom; een fijne dosis aan enthousiasme wat zorgde voor weer een fijne sfeer. Om de dag af te sluiten plons ik nog even heerlijk in de 'jakoezie' (jacuzzi) die echt heerlijk warm was! 


Ik zeg: volgende jaar weer! 


Comments


bottom of page