Verslag survivalrun Utrecht

Wedstrijdverslag van Jasper.

Survivalrun Utrecht

Na ongeveer een half jaar survivaltraining leek het mij leuk om een keer aan een wedstrijd mee te doen, samen met Mark. Ik wist niet zeker of ik het zou halen, maar ik ging er wel voor. Pas na de wedstrijd kwam ik erachter dat het niet eens een kwalificatiewedstrijd was…

Er zouden aardig wat krachtleden meedoen aan de run, dus konden we elkaar aanmoedigen bij de start. Daarnaast had ik wat familie opgetrommeld om te komen kijken en zo had ik een mooie fanclub bij me.

Na een uurtje voorbereiden en anderen aanmoedigen mocht ik beginnen. Mark en ik renden er lekker vandoor, terwijl we tegen elkaar zeiden dat we rustig aan moesten doen.  Er was ons al vaak verteld dat het venijn hem altijd in de staart zit bij een wedstrijd. Toen bleek al snel dat een van de eerste hindernissen de kaboutertouwtjes waren. Die was al vrij pittig. Ook rond de 10e hindernis, een overpakvaria, bleek dat het niet alleen aan het eind zwaar zou zijn. Ik had hem gelukkig in de tweede poging gehaald en daarna rende ik alleen door. De meeste oefeningen gingen vrij soepel en het tempo zat er lekker in, totdat ik bij de eindhindernissen kwam. Er stond een grote combinatiehindernis klaar en mijn armen waren na twee uur wedstrijd al aardig verzuurd. Na elk deel van de oefening nam ik voldoende rust om de volgende te kunnen halen. Bij de laatste oefening stonden mijn vrouw en dochter me nog aan te moedigen, maar helaas is het niet gelukt. Na tien pogingen was al mijn kracht uit mijn armen en besloot ik mijn bandje op te geven. Daarna was het nog lekker uitlopen naar de finish, waar ik blij werd opgewacht. Al met al ging het heel erg goed en was ik tevreden met hoe ver ik ben gekomen.

Na een week spierpijn en beurse plekken over mijn hele lichaam maak ik me weer klaar voor de volgende poging in Delft. Ik voel me weer fit en het wordt lekker weer. We gaan ervoor! En hopelijk nu wel mijn bandje, want deze is wel voor een kwalificatie.

ONK LSR Schipbeeksurvivalrun Bathmen

Een wedstrijdverslag van Bram Romkema

*LSR staat voor: lange survivalrun en is de zwaarste categorie

Bathmen 7 April 2024

Het open Nederlands kampioenschap LSR, een avontuur.

Het is 6:15 uur, de wekker gaat. Beetje brakkig van een altijd zenuwachtig nachtje van te voren. En ook een lichte verkoudheid die het lijf niet helemaal top laat voelen.Op weg met de fiets achterin voor Maarten, eten mee voor onderweg. Gelreepjes, powershot snoepjes, muesli repen, water en sportwater. Aangekomen op de Brink in Bathmen is het altijd gezellig. Zeker zo vroeg voor de start van de LSR. Oude bekenden, bekenden van nu en aanhang drentelen zenuwachtig heen en weer. 3! 2! 1! De eerste startgroep mag weg. De kanonnen voorop. Kicken hoe hard die gaan. Ondertussen tref ik Maarten. Fietsen check, ‘hoe wil je het?' eeh graag ieder half uur een reepje en water! Want het is echt warm. ‘En wat is je plan?’.. ja shit. Ik had van de week tegen mijzelf gezegd. ‘Ga voor je PR, ga voor onder de 3 uur. Maar ik voel mij nu meer, ‘ik knijp in mijn handen als ik het überhaupt haal.’ Antwoord Maarten: ‘Ja precies gewoon starten en dan even zien dus?’ Jup!

En dan langzaamaan mag ik het startvak in. De eerste hindernis is gelijk na de start een swingover. Gevolgd door een klautering door een vrachtwagen trailer. 

Ik zet het op een lopen. En ik merk, de kop zit niet lekker en mijn benen voelen zwaar. Ik ga veel te hard. Het is warm en ik krijg snel dorst. Ik moet blijven drinken. Ik vraag aan mijzelf, hoe ga ik dit volhouden? Ik voel mij niet lekker. Ik merk dat ik tegen mezelf aan het zeuren ben en hoor Maarten amper. Die roept braaf tussentijden en afstanden. Ik merk dat ik echt te snel ga, oké even tempo eraf dus. Rustiger rennen, makkelijker en soepel gaan klimmen en bidden op een waterdoorsteek voor wat verkoeling. Gelukkig kwam bij hindernis 19 of 20 de sloten loop, Heerlijk! Pas toen gingen mijn mondhoekjes wat omhoog. En toen merkte ik eigenlijk pas op dat ik tussen alleen maar shirts van startgroepen die eerder zijn gestart liep. Ik ga dus knetter lekker! De korte touwtjes heerlijk doorheen, pakplanken, het trainingsterrein met allerlei gekke hindernissen, soepel en lekker geklommen. Ik was er weer en kon weer genieten. Heerlijk zonnetje, Maarten mee op de fiets en heel veel toffe hindernissen! Na 32 hindernissen gingen we weer over de Schipbeek met een apenhang. Daar hadden we 10km gehad en begon de route terug naar Bathmen

Omdat Maarten met de fiets terug moest fietsen naar het bruggetje bij hindernis 24 miste we elkaar langs de Schipbeek, pas in de laatste 4 kilometer kwamen we elkaar weer tegen. Net na de geweldige kraanhindernis zag ik Maarten weer. Maar ja, iets met venijn… en staart… Maarten en ik riepen naar elkaar ‘lekker we zijn er bijna!’ Had ik het maar niet geroepen. 

In het laatste stuk zit altijd ergens iets… 

Hindernis 51, inklimmen, zijwaarts verplaatsen in touw, kort touwtje, triangel, brandweerslang met voetklem, kartbandje op armen, dik touw met voetklem, veter met voetklem, touw touw touw voetklem, einde. Nu denk je misschien, hoe onthoudt je dat? Nou deze hindernis 51, was ook hindernis 52, 53, 54, 55 en 56. Ik heb hem goed geoefend.

Pff dat deed even pijn. Maar het was wel gelukt. De laatste lange apenhang, blokje hout sjouwen en doorhakken. Op naar de eindhindernis. Wat was het eindresultaat? Mezelf beter leren kennen en een persoonlijk record gelopen. 2 uur en 53 minuten. En daar ben ik heel blij mee!

Ik wil Maarten bedanken voor de steun en trapjes onder mijn... Het biertje achteraf smaakte heerlijk op het terras! Wat een weertje, dik genoten en heel gelukkig. Nu even de lakschade opnemen en herstellen. Het was een mooie NK LSR Schipbeek survivalrun editie.

Groeten Bram. 

Wil je Bram in actie zien? Kijk dan hier zijn videoverslag:

Survivalrun Zeist - verslag van Lotte

Vandaag is het zover, de Survivalrun in Zeist, dwars door de prachtige bossen. Voor de leden van Kracht is het een run dichtbij huis! We zijn met maar liefst 20 leden aanwezig, verspreid over vijf verschillende categorieën. Vorig jaar nam ik deel aan de vijf kilometer, maar deze keer ga ik de uitdaging aan met het 8 kilometer lange BSR-parcours.

Hoewel het weer druilerig is, hangt er toch het typische survivalrun-sfeertje in de lucht. "Perfect survivalrun-weer" zeggen ze dan.

Het startschot klinkt om 13:10 en ik begin aan de startcombi. Het zagen gaat traag, maar al snel ga ik redelijk vlot door de eerste hindernissen. Na een tijdje kom ik aan bij de Tarzanzwaai, altijd leuk om te doen. Deze hebben we sinds kort ook op onze nieuwe baan bij Kracht. Daarna ga ik door met de volgende hindernissen, van Spaanse ruiters en pakplanken tot een brede brandweerslag-swingover en apenhang met haspel. Op een gegeven moment begint al het hangen en knijpen zijn tol te eisen. Ik merk dat de verzuring begint toe te nemen, en dit terwijl ik nog maar twee derde van de race heb afgelegd. Vervolgens is het tijd voor de postmanwalk. In het midden hangt een bel die je moet laten rinkelen. Gelukkig hebben we dit tijdens de training van afgelopen week nog geoefend, dus het balanceren gaat me goed af. Ik vervolg mijn weg over de mooie bospaden en verrassende hindernissen, en merk dat mijn kracht langzaam weer een beetje terugkomt. De op een na laatste combi, waarbij je over een schot moet klimmen en onder een pallet door, kost me even moeite, maar de tweede keer lukt het me toch. De eindhindernis gaat over het zwembad. Op naar de finish! Nog even alles geven. Het eerste deel gaat soepel, met catcrawlen en apenhangen onder de banden door, maar het laatste stuk over de stapschijven gaat niet meer zo gemakkelijk.

Uiteindelijk bereik ik de finish met mijn bandje in een tijd van 02:13:12 en eindig ik als 14e bij de dames. Het is zeker niet mijn beste run, maar daarom ben ik extra blij dat ik het toch heb volbracht met mijn bandje. Na de wedstrijd kijk ik naar mijn trainingsmaatjes die vastberaden de laatste hindernissen trotseren. Voor sommigen is dit hun eerste run. Of ze hun bandje nou wel of niet hebben behouden, ik ben trots op iedereen!