Wedstrijdverslag van Martijn van de Sar
Zaterdagochtend, 23 november 2024. Tijd voor de Hang On Run 2024 in Doorn!
Het was mijn allereerste survivalrun nadat ik in mijn studententijd zo’n twee jaar bij Slopend in Delft getraind heb en ondertussen alweer twee maanden met veel plezier bij Kracht in Nieuwegein rondloop. Het werd dus wel eens tijd voor een wedstrijd!
Hoewel mijn voorbereiding verre van ideaal was (ziek geweest, weinig getraind, last van lichte blessures), had ik enorm veel zin in deze wedstrijd. Eenmaal op het terrein bleek dat ik niet de enige was. Hier en daar een lekker kampvuurtje, goede uptempo beats en vele opgetogen vrijwilligers, deelnemers en supporters. Kortom, de sfeer zat er al lekker in! Ergens middenin deze drukke boel stak er een spandoek boven de hoofden uit met daarop de tekst: ‘HUP TEAM KRACHT, SNEL NAAR DE BEL. LET’S GO!! (ps neem je bandje mee!!!)’ Dit spandoek met wijze raad werd uiteraard vastgehouden door onze meest fanatieke supporter Maarten. Hij was zichtbaar in zijn element, mooi om te zien. Tijd voor een lange warming-up, want zaterdag was het met zo’n 4 graden aan de frisse kant (in tegenstelling tot zondag trouwens toen het zo’n 15 graden was). Samen met Jasper zat ik in de laatste startgroep van de 8 km recreanten individueel. Om 13.06 ging de toeter en waren we los!
De eerste paar kilometer was het vooral warm lopen en tempo zoeken met slechts enkele lichte obstakels. Door de regen van de week ervoor waren flinke delen van het parcours veranderd in grote modderbaden en werd je min of meer gedwongen om de kantjes eraf te lopen of beter gezegd erbij te lopen. Ik moet zeggen dat het lichtelijk aanlokkelijk was om gewoon vol gas door deze drek heen te rammen. Maar goed, de wijze raad op het spandoek luidde ‘snel naar de bel’ dus vandaar toch maar even droge voeten gehouden. Het eerste moment dat ik echt even naar adem moest zoeken was bij de eerste lastenloop, zo’n drie kilometer in de wedstrijd. Net voordat je de last moest meenemen stonden twee hindernissen en moest je nog een zanderig heuveltje over, dus op het moment dat ik de zandzak kreeg zat ik al redelijk hoog in mijn ademhaling. Het was een lusje van misschien 500 meter over hetzelfde taaie heuveltje met halverwege nog een sandbag-pull als hindernis. Even verstand op nul en gewoon blijven doorpassen! Oké, gered! Maar die voelde ik wel even en de wedstrijd was nu dan wel echt begonnen! Na een stukje hardlopen was het straatje van hindernissen bij de Hydeparklaan aan de beurt. Op het kaartje op de website stonden 24 hindernissen in een paar honderd meter aangegeven voor de 8km recreanten. Even aanpoten dus! Een van de eerste hindernissen was een muurtje met een raamwerk waar je doorheen moest. Die muurtjes waren verraderlijk glad en doordat mijn voet weg gleed, klapte ik bijna door de muur heen in plaats van dat ik er overheen ging, oeps… Na dit stunt- en vliegwerk waren er een aantal hindernissen die ik voor het eerst tegenkwam, maar met wat improvisatie en een beetje afkijken ging het tot mijn eigen verbazing best soepel. Na het straatje kwam er weer een lusje hardlopen aan om vervolgens twee combi’s te moeten doen. De Hang-On Run staat bekend om de vele hindernissen op armkracht en deze twee combi’s waren daar het tastbare bewijs van. Vooral de tweede combi was er eentje waar veel deelnemers stuk gingen: 2x apenhang over de balken, vervolgens onder de schutting door en nog een stuk apenhang. Dat was best wel een bottleneck en ik had dus even de tijd om om mij heen te kijken. Geen bekenden, wel veel verbeten gezichten, maar vooral ook veel plezier. Wat een top dag!
Twee hindernissen later hoorde ik wel ineens een bekende stem: Harm stond daar met veel enthousiasme iemand anders door een hindernis heen te loodsen. Hij had zijn bandje ook nog en hij ging gestaag door, lekker bezig Harm! Vanaf dat punt was het vooral hardlopen naar het straatje hindernissen vlakbij de finish. Toen ik daar aankwam rook ik de finish, maar ik hoorde ook ineens een harde plons. Oké, even gefocust blijven anders kan het nog wel eens fris worden. Een van de onderdelen hier was boogschieten. Nou ik zal het kort houden: mocht iemand nog een oefenterrein hebben dan hoor ik het graag! Dus ik mocht nog even lekker door het zand tijgeren onder een vrij strak gespannen en zwaar net heen. Via een monkeybar kwamen we bij de beruchte apenhang over het water, oftewel de plonsmachine. Mijn buurman had er zichtbaar moeite mee en probeerde het via een cat crawl, maar ik zag toch meer in een apenhang. In mijn enthousiasme trapte ik hem bijna nog van de lijn, maar toen ik geen plons hoorde, kon ik mijn schuldgevoel gelukkig weer laten varen. Een van de laatste hindernissen van dit blok was een soort pyramide van ringen waarbij je de bel aan de andere kant moest aantikken. Met wedstrijden heb ik nogal een tunnelvisie dus ik had totaal niet door dat Roy, Maarten en volgens mij Bas daar stonden. Maar hoe gefocust ik ook was, de aanmoedigingen kwamen wel degelijk door, super leuk natuurlijk.
Tenslotte was daar dan de eindhindernis. De tank was nog niet leeg, dus ‘snel naar de bel’ en m’n rode bandje ging mee!
Na even bij te zijn gekomen, ben ik weer teruggelopen naar het stuk met de lange apenhang. Al snel zag ik Jasper zich over, onder, over, onder, en weer over een balk heen manoeuvreren en ook nog met een mooi rood bandje. Dat zou wel goed komen! “Lekker bezig Jasper! Laatste stukje!!” En daar was dan ook voor hem de bel!
Kortom, het was gewoon een topdag! De nodige napret uitte zich in de vorm van flinke spierpijn in de kuiten. Maar naast de napret, is er ook alweer voorpret, namelijk die voor de (halve) run in Beltrum!
Comments