Verslag Hang-On survivalrun Doorn

Wedstrijdverslag van Martijn van de Sar

Zaterdagochtend, 23 november 2024. Tijd voor de Hang On Run 2024 in Doorn!

Het was mijn allereerste survivalrun nadat ik in mijn studententijd zo’n twee jaar bij Slopend in Delft getraind heb en ondertussen alweer twee maanden met veel plezier bij Kracht in Nieuwegein rondloop. Het werd dus wel eens tijd voor een wedstrijd!

Hoewel mijn voorbereiding verre van ideaal was (ziek geweest, weinig getraind, last van lichte blessures), had ik enorm veel zin in deze wedstrijd. Eenmaal op het terrein bleek dat ik niet de enige was. Hier en daar een lekker kampvuurtje, goede uptempo beats en vele opgetogen vrijwilligers, deelnemers en supporters. Kortom, de sfeer zat er al lekker in! Ergens middenin deze drukke boel stak er een spandoek boven de hoofden uit met daarop de tekst: ‘HUP TEAM KRACHT, SNEL NAAR DE BEL. LET’S GO!! (ps neem je bandje mee!!!)’ Dit spandoek met wijze raad werd uiteraard vastgehouden door onze meest fanatieke supporter Maarten. Hij was zichtbaar in zijn element, mooi om te zien. Tijd voor een lange warming-up, want zaterdag was het met zo’n 4 graden aan de frisse kant (in tegenstelling tot zondag trouwens toen het zo’n 15 graden was). Samen met Jasper zat ik in de laatste startgroep van de 8 km recreanten individueel. Om 13.06 ging de toeter en waren we los! 

De eerste paar kilometer was het vooral warm lopen en tempo zoeken met slechts enkele lichte obstakels. Door de regen van de week ervoor waren flinke delen van het parcours veranderd in grote modderbaden en werd je min of meer gedwongen om de kantjes eraf te lopen of beter gezegd erbij te lopen. Ik moet zeggen dat het lichtelijk aanlokkelijk was om gewoon vol gas door deze drek heen te rammen. Maar goed, de wijze raad op het spandoek luidde ‘snel naar de bel’ dus vandaar toch maar even droge voeten gehouden. Het eerste moment dat ik echt even naar adem moest zoeken was bij de eerste lastenloop, zo’n drie kilometer in de wedstrijd. Net voordat je de last moest meenemen stonden twee hindernissen en moest je nog een zanderig heuveltje over, dus op het moment dat ik de zandzak kreeg zat ik al redelijk hoog in mijn ademhaling. Het was een lusje van misschien 500 meter over hetzelfde taaie heuveltje met halverwege nog een sandbag-pull als hindernis. Even verstand op nul en gewoon blijven doorpassen! Oké, gered! Maar die voelde ik wel even en de wedstrijd was nu dan wel echt begonnen! Na een stukje hardlopen was het straatje van hindernissen bij de Hydeparklaan aan de beurt. Op het kaartje op de website stonden 24 hindernissen in een paar honderd meter aangegeven voor de 8km recreanten. Even aanpoten dus! Een van de eerste hindernissen was een muurtje met een raamwerk waar je doorheen moest. Die muurtjes waren verraderlijk glad en doordat mijn voet weg gleed, klapte ik bijna door de muur heen in plaats van dat ik er overheen ging, oeps… Na dit stunt- en vliegwerk waren er een aantal hindernissen die ik voor het eerst tegenkwam, maar met wat improvisatie en een beetje afkijken ging het tot mijn eigen verbazing best soepel. Na het straatje kwam er weer een lusje hardlopen aan om vervolgens twee combi’s te moeten doen. De Hang-On Run staat bekend om de vele hindernissen op armkracht en deze twee combi’s waren daar het tastbare bewijs van. Vooral de tweede combi was er eentje waar veel deelnemers stuk gingen: 2x apenhang over de balken, vervolgens onder de schutting door en nog een stuk apenhang. Dat was best wel een bottleneck en ik had dus even de tijd om om mij heen te kijken. Geen bekenden, wel veel verbeten gezichten, maar vooral ook veel plezier. Wat een top dag!

Twee hindernissen later hoorde ik wel ineens een bekende stem: Harm stond daar met veel enthousiasme iemand anders door een hindernis heen te loodsen. Hij had zijn bandje ook nog en hij ging gestaag door, lekker bezig Harm! Vanaf dat punt was het vooral hardlopen naar het straatje hindernissen vlakbij de finish. Toen ik daar aankwam rook ik de finish, maar ik hoorde ook ineens een harde plons. Oké, even gefocust blijven anders kan het nog wel eens fris worden. Een van de onderdelen hier was boogschieten. Nou ik zal het kort houden: mocht iemand nog een oefenterrein hebben dan hoor ik het graag! Dus ik mocht nog even lekker door het zand tijgeren onder een vrij strak gespannen en zwaar net heen. Via een monkeybar kwamen we bij de beruchte apenhang over het water, oftewel de plonsmachine. Mijn buurman had er zichtbaar moeite mee en probeerde het via een cat crawl, maar ik zag toch meer in een apenhang. In mijn enthousiasme trapte ik hem bijna nog van de lijn, maar toen ik geen plons hoorde, kon ik mijn schuldgevoel gelukkig weer laten varen. Een van de laatste hindernissen van dit blok was een soort pyramide van ringen waarbij je de bel aan de andere kant moest aantikken. Met wedstrijden heb ik nogal een tunnelvisie dus ik had totaal niet door dat Roy, Maarten en volgens mij Bas daar stonden. Maar hoe gefocust ik ook was, de aanmoedigingen kwamen wel degelijk door, super leuk natuurlijk.

Tenslotte was daar dan de eindhindernis. De tank was nog niet leeg, dus ‘snel naar de bel’ en m’n rode bandje ging mee!

Na even bij te zijn gekomen, ben ik weer teruggelopen naar het stuk met de lange apenhang. Al snel zag ik Jasper zich over, onder, over, onder, en weer over een balk heen manoeuvreren en ook nog met een mooi rood bandje. Dat zou wel goed komen! “Lekker bezig Jasper! Laatste stukje!!” En daar was dan ook voor hem de bel!

Kortom, het was gewoon een topdag! De nodige napret uitte zich in de vorm van flinke spierpijn in de kuiten. Maar naast de napret, is er ook alweer voorpret, namelijk die voor de (halve) run in Beltrum!

Verslag survivalrun Vollenhove

Wedstrijdverslag van Saskia:

Survivalrun Vollenhove - Veno in the Wetlands zaterdag 9 november 2024

Vroeger zeilde ik met mijn broer en ouders naar Vollenhove en lagen we hier in de haven.

Dat ik zo’n 25 jaar later hetzelfde water zonder boot maar met een touw over zou steken,

had ik niet kunnen bedenken. En heel eerlijk? Als ik daar aan de start sta, lijk het me eigenlijk ook niet zo’n goed idee. Ik ben niet zo’n held op hoogte. En heb het behoorlijk koud. En wat als ik de eerste deelnemer ooit ben, waarvan het bandje bij de eerste hindernis al doorgeknipt wordt? Oftewel, ik ben hartstikke zenuwachtig.

Sinds april dit jaar ben ik, samen met mijn broer, begonnen met trainen bij Kracht.

Ik had nooit gedacht dat het zo leuk zou zijn! Wat een superleuke, gezellige en sportieve

vereniging! Deze eerste run loop ik als koppel samen met mijn vriend, een meer ervaren

survivalrunner. Het leek me handig dat hij mij in geval van nood over de hindernissen heen

kan trekken en duwen. En hoe leuk is het dan dat, als je daar zenuwachtig staat te zijn, trainer Maarten er gewoon is om de Kracht deelnemers aan te moedigen! Hij wuift m’n zenuwen weg en herinnert mij eraan om lol te hebben in de sport. En dat is deze run zeker gelukt! Ik heb echt enorm genoten van de run. De natuur, de koeien, de lieve mensen, de

vriendelijke vrijwilligers, de mede survivalrunners waar je mee kan lachen en tips mee uit

kan wisselen. En natuurlijk de hindernissen. Ik vond het gelukkig goed te doen. Er was een

pittige swing over (voorafgaand aan een apenhang) van drie balken dik. Gelukkig was

vriendlief niet te beroerd om daar even een kontje te geven. En uiteraard heb ik gewoon een

natte broek gehaald bij de kraanzwaai.

"Schatje je moet de voetklem echt wat hoger zetten he!"

En óók een extra rondje gerend voor het boogschieten. Ik genoot er allemaal van.

Zeker toen ik finishte mét bandje. Wat een heerlijk gevoel!

De blauwe plekken op mijn armen en benen vertellen me dat ik nog genoeg te verbeteren

heb. En de vrees die ik voelde bij sommige hindernissen die ik in deze categorie over mocht

slaan maken dat ik heel zeker weet; morgen weer lekker trainen! En dan de volgende run

samen met mijn broer!

Verslag Survivalrun Neede

Wedstrijdverslag geschreven door Tim Schadenberg.

Survivalrun Neede 20-10-2024

Nou daar gaan we. Neede, een klein dorpje in Achterhoek, de bakermat van de survivalrun.

Wat is het heerlijk om hier weer te staan. Fit, in de natuur, lekker in m’n vel, zelfvertrouwen. Ik heb zin om in die eerste moddersloot te springen, de vezels van het touw te voelen en met de klodders nog onder de schoenen een swingovertje te maken..!

Vandaag doe ik de 7km recreatief. Het is pak hem beet tien jaar geleden dat ik deze run heb gelopen maar ik kan me nog herinneren dat het een mooi bosachtig parcours is. Ik start in de laatste startgroep, als laatste loper van de dag. Yep, dat worden slappe touwen, botte bijlen, vrijwilligers die naar huis willen en een ‘bezem’ op je hielen (volgens Maarten één met een track record…). Vlak voor de start loopt hij op onze startgroep af. Ik vraag hem hoeveel later hij start. “Nu” zegt hij.. Oei dan toch een beetje gas erop, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat Kracht Nieuwegein van het parcours geveegd wordt! Met een vlotte swingover start ik de race en vorm ik de kopgroep. Kracht Nieuwegein flitst door de bossen. Het is een echt bosparcours, kris-kras over de Needse berg heen, en als je het kaartje vooraf niet bestudeerd hebt, is het onmogelijk te anticiperen wat er aan hindernissen en loopstukjes komen gaat. Heuveltje op heuveltje af. Oeff dat is zwaarder dan verwacht. “Vals plat” hoorde ik een paar mannen in de kleedkamer zeggen toen ik me aan het omkleden was. Nu weet ik wat ze bedoelen.. Met boogschieten vloog mijn pijl net boven het doelwit in het net. Dat betekende een strafrondje; door het losse zand de helling omhoog, swingover en weer naar beneden. Ja.. dat voelde wel als een straf.

Net als Beltrum (20 km verderop) zijn alle hindernissen met balken en touwen gemaakt. Tijdens de race kwam er soms nog iemand de boel strak zetten met een ijspriem uitziend stuk gereedschap. Met de slappe touwen viel het dan ook gelukkig mee! Ongeveer bij kilometerpaal 4 kwam ik bij de eerste hindernis waar veel gevloekt werd. Het was een combi met een apenhang onderlangs en terug bovenlangs. Gevolgd door een lange tarzan waar ik helaas veel tijd en tempo verloren heb. Hier was een grote opstopping en een heleboel frustratie. Hoe stom is het ook om juist uit zo’n hindernis te vallen!? De derde keer was het eindelijk raak en liet ik de grote groep roze shirts achter me. Er kwamen vanaf dit punt steeds meer combis op onderarmen: Palen overpakken afgewisseld met korte touwtjes.

Verlengde apenhang, onder het bord door, traverseren over touw, balken zig-zag, weer een apenhang en een swingover (toen ik mn duimpjes omhoog had en de koprol ging maken zei de vrijwilliger dat het niet had gehoeven… top!). Apenhang op helling omhoog.

Daknet onderlangs, bovenlangs, dan apenhang, balken onderdoor en weer een apenhang bovenlangs.

Er is een bepaald soort mentaliteit in deze regio. Men geeft niet op en je laat het touw niet los. Mooi om te zien hoe de locals zich - relatief onvoorbereid - vast kunnen bijten in een hindernis en deze uiteindelijk weten te passeren, puur op mentale kracht.

Inspirerend! Ik geloof er wel in dat dit een kracht is die in iedereen zit. Het is soms een kunst deze te vinden. Uiteindelijk heb ik deze super power niet hoeven te ontwaken en waren de woensdagavond trainingen van Maarten meer dan een uitstekende voorbereiding om overal lekker doorheen te slingeren.

Bij de finish kreeg je een high five van de voorzitter, in plaats van het rinkelen van de bel en een glaasje kruidenbitter in je handen gedrukt (“het hoort er wel een beetje bij”).

Cheers! Wat een fijne run was het weer. Lekker rennen door een fantastisch mooi bos met herfstkleuren, en een aangenaam temperatuurtje. Volgend jaar ga ik zeker weer. Wie weet dan wel twee rondjes!

Met een tevreden gevoel en een rood bandje om mn pols stap ik de auto weer in en rijd ik terug naar huis.