Een verslag geschreven door jeugdlid William (met een beetje hulp van mama)
Zondag 9 februari 2025 was de Thorrun in Zwolle, mijn tweede run in m'n survivalrun carrière. De dag er voor waren we al naar Zwolle afgereisd om te slapen bij mijn tante en fit aan de start te staan. Met veel zenuwen begon ik aan de warming up, ondanks de support van mijn zusje, papa, mama en opa was ik super opgelucht nog wat Kracht support te krijgen van bekende gezichten voor ik definitief moest starten. Na 100 meter moesten we hout zagen wat nog vrij lastig bleek te zijn. Na het zagen ging alles super snel en makkelijk. Met een fris windje in de rug was ik na 5km aan de finish waar alle supporters me al op stonden te wachten. De run had leuke en hindernissen en ik heb er veel van geleerd.
Pas onderweg naar huis realiseerde ik dat ik m'n 1e bandje mee naar Nieuwegein had kunnen nemen. De komende weken ga ik hard trainen om 9 maart in Zeist m'n volgende bandje over de finish te brengen, ik heb er nu al veel zin in!
Op zondag 19 januari 2025 werd de 16e editie van de Survivalrun in Westerbork georganiseerd. In heel Nederland werd in de weken daarvoor geklaagd over de
aanhoudende mist, koude en veelal grijze dagen. Dat was op 19 januari niet veel anders en we werden opnieuw getrakteerd op een mistige en koude dag met een gevoelstemperatuur van ruim onder het vriespunt. Lukas mocht aantreden voor zijn 5e JSR 12-14 wedstrijd van het seizoen.
Lukas in "catcrawl" op het touw.
De run in Westerbork heeft diverse recreatieve en wedstrijdcategorieën zoals de JSR, KSR en MSR. Voor de recreanten was er een uitdagend 5 km en 9km parcours. Vanwege de afstand van Nieuwegein naar Westerbork waren we op vrijdagavond al neergestreken op een vakantiepark in de buurt. Dat scheelde vroeg opstaan op zondagochtend. Op zaterdag maakten we gebruik van de mogelijkheid om het parcours al even te bekijken. Wat is het een bijzondere ervaring wanneer het startgebied en de hindernissen in een mistige omgeving nog niet in gebruik zijn. Lukas kreeg door de verkenning al een idee welke hindernissen hij tegen kon komen tijdens de wedstrijd. Na een overwegend rustige zaterdag was het zondagochtend dan zover. Zoals gebruikelijk waren we een uur van tevoren
aanwezig om het shirt en bandje op te halen. Samen hebben we de opwarming gedaan met enkele explosieve sprintjes om de spieren te activeren en de hartslag al wat op te voeren.
Een mistig plaatje uit Westerbork.
Bij de start was het koud maar kon je het enthousiasme van de deelnemers en toeschouwers voelen. Lukas startte prima en kon goed bij de kop van zijn groep blijven.
Direct na de start moesten ze een swingover maken en werd het startterrein heel snel verlaten. Hindernis 2 werd “koppeltjeduiken” genoemd, een grappige hindernis met stalen buizen die door een bosparcours was gelegd waarbij de deelnemers steeds met een koprol er overheen moesten. Met in totaal ongeveer 23 hindernissen was het voor de JSR een snel en uitdagend parcours. De snijdende kou, modder en mist maakten het niet makkelijker. Normaal gesproken moet Lukas bij de start van een run altijd even inkomen maar nu was daar niks van te merken en had hij een goede pace. Hij klaagde achteraf alleen om het feit dat hij bij meerdere hindernissen moest wachten, wat de uiteindelijke eindtijd heeft beïnvloed. Al weten we dat dit bij deze sport hoort. Tijdens de run ben ik met Lukas meegelopen om hem te kunnen aanmoedigen. De door mij meegebrachte Dextro-energy was voor niks meegenomen, want Lukas was te snel. Het was tof om langs een gedeelte van het parcours mee te rennen en om de strijd van de elementen te ervaren. Daarnaast had ik tijd om leuke plaatjes te schieten. Het was het mooi om te zien hoe Lukas zich sinds zijn eerste run, heeft ontwikkeld. De eindhindernis in de grote tent gaf Lukas nog even dat laatste zetje om een medestrijder voor te kunnen blijven om zodoende met bandje de finishbel te kunnen luiden. Met een eindtijd van 00:53:19 is Lukas als 22e geëindigd en zijn de punten voor het klassement weer behaald. Op naar de volgende wedstrijd!!
Nog een minuut en dan begint mijn eerste KSR. Het is 0 graden, maar de zon schijnt en er is geen wolkje aan de lucht te zien. Ik neem me voor dat het oké is om zonder bandje te finishen en vooral plezier te hebben tijdens deze run. Met klimwanten aan en wat spanning in mijn lijf wacht ik de laatste seconden af. En dan klinkt het startsein.
Ik zet mijn eerste stappen op het Achterhoekse parcours, en de eerste hindernissen komen in zicht. Bij de klim over het hek glijdt iemand uit en komt met de onderkant van zijn schoen per ongeluk op mijn pink terecht. Die ligt open. Bij de eerstvolgende hindernis begint de zoektocht naar een pleister. Een van de juryleden vindt er eentje in haar auto. Dankbaar neem ik hem aan. Dan vervolg ik mijn weg met variatie swingovers en een hoge muur.
In de run zitten, zoals altijd, een aantal uitdagende combi’s, waaronder een monkeybar van niet één, niet twee, maar wel drie lengtes. Bij een andere combi hangen korte touwtjes, onderaan voorzien van knopen. Ik mag zelf kiezen hoe ik ze neem. Toch maar hupsen van knoop naar knoop om mijn onderarmen te ontlasten. Onderweg geniet ik van het heerlijke zonnetje in mijn gezicht, de koude doorwadingen waar ik tot mijn middel doorheen moet en modderige paadjes. Ook de lange apenhang over het water vind ik erg leuk, ook al hangt hij zo laag dat mijn rug net niet in het water komt. Boogschieten is ook onderdeel van deze run. Vorige week hebben we met werk een boogschietclinic gevolgd. Nu moet ik natuurlijk bewijzen dat ik het heel goed kan. Ik heb nog nooit een pijl raak geschoten tijdens een survivalrun en heb inmiddels al vele strafrondjes achter de rug. Met iets meer zelfvertrouwen dan eerst probeer ik het, maar ook deze keer mis ik. Volgende keer beter. Soms vergeet ik weer hoe mooi de Achterhoek eigenlijk is. En ja, dat zeg ik als geboren Twentenaar. Niet met elkaar te verwarren trouwens.
Lotte voor het eerst in het blauwe shirt van de KSR.
Tijdens het kajakken ben ik dan ook rustig aan het peddelen terwijl ik naar het landschap om me heen kijk. Eigenlijk wil ik nog even blijven dobberen. Dan kom ik bij mijn meest gevreesde onderdeel voor vandaag: hakken. Dit had ik nog willen oefenen, maar door rugpijn na een val met de fiets is dit er de afgelopen weken niet van gekomen. Ik heb nog nooit een hele boomstam doormidden gehakt en vraag me daarom af hoelang het zal duren. Het gaat niet snel, maar op het laatst toch sneller dan verwacht als hij op een gegeven moment in twee delen uit elkaar valt. Met een deel op mijn schouder en een deel in mijn shirt gewikkeld, hobbel ik naar de volgende hindernis. Het hakken hakt erin, want nu begint er wel wat verzuring op te spelen. Gelukkig zijn er nog maar een paar hindernissen te gaan tot de eindstreep. Ik besef dat er toch een grote kans is dat het rode bandje mee naar huis gaat.
Eenmaal bij de eindhindernis ga ik, nu wel op armkracht, vlot door de korte touwtjes heen. Ook het net, de slappe zakken, de paallianen en de lianen gaan nog best soepel. Op naar de bel, met bandje! Met een tijd van 01:43:04 behaal ik de 17e plek van de 31 dames. Het was een geweldige run met heerlijk weer en verrassende hindernissen. Speciaal dank aan alle vrijwilligers die me heel vaak een lach op mijn gezicht hebben bezorgd!
_edited.png)
