Wedstrijdverslag van Roy
Soms zit het mee en tsja… soms zit het tegen, zoals Bram zou zeggen. Dit keer geen van beide. Als je het mij vraagt “hangt” het er dit keer ergens tussenin.
Het is zondag 9 februari en vandaag loop ik in de categorie KSR, de Thorrun in Zwolle. Sebastiaan (categorie MSR) en ik starten vlak na elkaar en kunnen gezellig samen rijden. Net als vorig jaar schijnt er een zonnetje. Al is het zonnetje dit jaar iets minder aanwezig en is het flink wat kouder dan afgelopen jaar. Dat merken we ook wanneer we aankomen op de parkeerplaats en uit de warme auto stappen. Vervolgens worden we vanaf de parkeerplaats in een flink voorverwarmd pendelbusje naar de start gebracht om daarna vervolgens weer in de kou uit te stappen. We zijn ruim op tijd en kunnen rustig ons shirtje op halen. Ik juich Sebas de eerste meters toe en begin nu ook zelf aan mijn warming-up. Net voor de start besluit ik nog even een broodje te eten. Terwijl ik een hap in het broodje zet bedenk ik nog: ‘is dit wel slim?’ en tegelijkertijd denk ik: ‘Ach ja zo’n wit bolletje ligt toch niet zo heel zwaar op de maag?’
Het is 10:03 en ik ga als 6e startgroep van start. De eerste hindernis is zagen. Niet mijn sterkste kant, maar ik kom als vierde uit de groep weg, dat ging dus best aardig. Daarna gaan we al snel de eerste combi in, beginnend met een net onderlangs. Ik blijf al snel met mijn schoen haken in het net en besluit vervolgens dat ik de schoen niet heel hard nodig heb om de combi door te klimmen. Ik trek mijn linkerschoen los en deze valt op de grond. Vanuit de hindernis, hangend in het net, pak ik mijn schoen en probeer hem nog hopeloos om mijn voet heen te doen, maar dat gaat natuurlijk niet met grootmoeders strik in mijn veters. Ik gooi mijn schoen naar de zijlaan, waar Joanne mij staat aan te moedigen.
Daarna vervolg ik de combi-hindernis met ringen en zet mijn voetklem in het stijg-/daaltouw met mijn voorkeursvoet. Eén keer raden welke voet dat is…? Dat is dus mijn linkervoet zonder schoen. Gelukkig levert het geen problemen op en klim ik de apenhang door om daarna mijn schoen weer aan te trekken.
We hebben het Thor terrein nog niet verlaten en ik merk al dat het broodje wat ik zojuist gegeten hebt alweer naar boven komt. ‘Oké, dat was dus toch niet zo verstandig’ Elke run leer ik weer wat bij. We vervolgen de route in tegenovergestelde richting ten opzichte van vorig jaar. Na een aantal hindernissen gehad te hebben, merk ik dat dit niet mijn gehoopte run gaat worden. Het tempo wat ik voor ogen had kan ik niet volhouden en ik moet al snel mijn doel bijstellen. Na twee kilometer besluit ik dan ook mijn doelstelling te veranderen van tempo lopen naar het behoud van mijn bandje.
Aangekomen bij de Walhalla combi raak ik voor het eerst echt uit mijn ritme. Het lukt met moeite om tot de rustbalk te komen. Gelukkig haal ik de combi wel in één keer. Er volgen nog veel vervelende netten waar ik telkens met mijn hak van mijn schoen blijf haken in het net, maar gelukkig weet ik hier wel mijn schoenen aan te houden. Bij de swingover-carrousel (bestaande uit 4 losse swingovers) heb ik het opnieuw zwaar. We zijn nu ongeveer halverwege de run en ik realiseer me dat dit nog een moeilijk wedstrijd gaat worden.
Met zicht op de blauwvinger combi (bestaande uit zijwaartse verplaatsing via korte dynamische paaltjes, een daknet en apenhang) krijg ik alweer een beetje stress. Gaat dit nog lukken? Tot mijn grote opluchting ga ik er in één keer doorheen, al kwam het laatste stukje apenhang wel vanuit mijn ellebogen. Toch geeft dit mij weer nieuwe energie. ‘zie je wel! Het lukt nog steeds!’ zeg ik hardop tegen mijzelf.
Ik ben aangekomen bij de Nooterhof-combi (bestaande uit zijwaarts verplaatsen lianen, apenhang, net onderlangs, stapbanden onderlangs en een klein stukje enteren). In het net gaat het wederom fout en ik blijf twee keer vastzitten. Dan begin ik aan mijn derde poging en met aanmoediging van enthousiaste vrijwilligers haal ik het dit keer wel. Langzaam, maar in één keer haal ik ook alle opvolgende hindernissen tot het finish terrein.
Aangekomen op het finish terrein begin ik aan de één na laatste combi. Net voordat ik naar het daaltouw wil grijpen, glijdt mijn andere hand ook los en val ik kopje onder in de sloot. Helaas niet aangeraakt, dus deze hindernis moet opnieuw. Als ik voor de tweede keer aan de apenhang over het water begin merk ik dat ik nog maar weinig energie heb. De laatste meters sleep ik mijzelf letterlijk centimeters vooruit. Het lukt! ‘Yes, ook deze hindernis weer gehaald.’ Dan begin ik bibberend aan mijn laatste combi. Ik doe de hindernis één, twee, drie keer, maar telkens blijf ik in het zijwaartse net hangen. Ik zie in deze hindernis Sebas aan mij voorbij gaan, die inmiddels zijn MSR heeft uitgerend. Met aanmoediging van Sebas begin ik aan mijn vierde poging. Ik hang in het laatste deel van de apenhang, maar het is echt op. Ik kan niet meer vooruit en niet meer achteruit en weet niet meer hoe ik veilig uit de hindernis kom. Ik roep om hulp van het jurylid en zij begeleidt mij veilig uit de hindernis. Oké helaas, het is echt klaar nu met de finish in zicht. Ik overhandig mijn pols met het bandje erom aan het jurylid en geef aan dat het klaar is. Dan hoor ik Sebas roepen vanaf de zijkant: ‘Nee, nog één keertje toch?’ Het jurylid kijkt mij vragend aan. Met een lichte twijfel antwoord ik: ‘Ja, nog één keertje’ Sebas praat mij wat moed in, warmt mijn handen op en zet zijn droge warme muts op mijn hoofd. Oké daar gaan we dan. Laatste poging!
Hangend met het touw in mijn oksels haal ik de overkant en begin ik aan het laatste deel van de combi. Na 1 uur en 15 minuten ploegen over de laatste twee combi’s luid ik dan eindelijk de bel. Dit was zeker niet mijn beste run, maar wel één waar ik het meest trots op ben. Het zat zeker niet mee, maar het zat ook zeker niet tegen. Het hing er ergens tussenin zullen we maar zeggen. Met heel veel dank aan de support bij de eindhindernis. Zonder
jullie had ik het niet gered en was mijn bandje achter gebleven.
Comments