Verslag survivalrun Vollenhove

Een wedstrijdverslag van Jan Greuter.

Na een periode van blessures van zo’n twee jaar eindelijk weer eens een run

in de wedstrijdcategorie. Het weer zat in ieder geval mee, het zonnetje scheen en ook al was het begin november, de thermo was nog niet nodig! Flore startte vier minuten voor me, en ik mocht samen met Harm starten. Nadat we door een ietwat humeurige starter het startvak binnengelaten waren. (hij vond de proef met de shirtjes met je SBN-nummer niet helemaal ideaal) mochten we los! Stukje zagen en een swingover, wat was dit genieten!

Het leuke aan de proef met de shirtjes was wel dat je zag wie er al echt lang meedoet.

Zo kwamen we iemand tegen met lidnummer 13, dan ben je er echt vanaf het begin bij geweest! Hij liep eigenlijk geen wedstrijden meer, maar zo’n uniek shirt moest hij toch even scoren.

v.l.n.r. Harm, Flore en Jan met de vlag van Vollenhove op de achtergrond.

De eerste hindernissen gingen echt soepel, Harm en ik liepen gezellig samen en

kwamen ietwat modderig bij de eerste duiker aan. Nu heb ik best wat runs gedaan,

maar zo’n ieniemienie duiker had ik ook nog niet gezien. Halverwege werd al het licht

geblokkeerd door je voorgangers, dus op de tast maar door. Er zal vast wel licht

komen aan het einde van de tunnel. De hindernissen erna gingen goed, de armen

voelden prima en het bleef gezellig. Onderweg Flore bijgehaald, die in verband met

een blessure haar bandje had laten afknippen. Dat zorgde er wel voor dat we samen het eerste combi-laantje in mochten. De dikke balken onderlangs waren niet echt heel fijn, maar toch gelukt. De swing-over-variant was even zoeken naar hoe het moest, maar gelukkig konden we afkijken bij degene voor ons. De tarzan-zwaai erna is voor mij altijd een beetje spannend (een blessure oplopen bij een hindernis zorgt toch altijd voor angst erna).

Met een goede zwaai in 1x gehaald en gelijk de angst afspoelen in koud water, we mochten weer een hele kleine duiker in.

Daarna heerlijk door de velden warmlopen met wat eenvoudige hindernissen voor

ons. De KSR-lopers moesten het afzien bij de kabouterliaantjes, die wij gelukken

mochten overslaan. Het zag er fantastisch uit hoor, alle gekleurde shirtjes (en hesjes)

met het zonnetje erop. In Vollenhove zelf werd het gezellig druk, met veel

toeschouwers, maar ook met veel lopers. Wat taaie hindernissen achter elkaar

zorgde voor veel KSR-lopers die opnieuw moesten. Wij mochten gelukkig wat

eenvoudiger door de hindernis, gelukkig in 1x de laaghangende lianen gehaald.

Bij de armkracht+paddenstoel-liaantjes-combi was het weer druk, gelukkig hebben wij

de paddenstoeltjes in onze baan hangen dus ging dit vrij soepel. Het start-finish-

terrein was al te horen, snel boogschieten en door! Oh wacht, toch een strafrondje.

Flore heeft voor het eerst sinds 2017 raak geschoten, dus ik was haar toen even

kwijt. Nu moesten we er toch echt bijna zijn, de eindhindernis hadden we al gezien

en dat moest sowieso wel lukken. Maar het venijn zit in de staart, we moesten nog

het eilandje in het park op en af. En waarom ook niet, beide met apenhang.

Eén stuk was al lang, maar je moest ook dat eiland weer af. Bij mij ging het nog redelijk,

maar Harm hebben we de laatste meters vooruit geschreeuwd. Gelukkig kwam hij

ook met droge voeten aan de overkant. De eindhindernis was niet heel lastig

gelukkig. Het was eerder lastig door de vele mensen die tegelijk met ons aan deze

hindernis mochten beginnen.

Wat hebben we toch een fijne sport, dat zoveel mensen zo in de natuur buiten bezig

zijn. De volgende keer mogen ze alleen tien minuten later dan mij in de eindhindernis

aankomen. Na de eindhindernis een verplichte slalom door de waterbak en nat, maar met bandje de finish over! Heel fijn om te merken dat mijn niveau echt nog wel aanwezig is en de

trainingen nut hebben!