'Calimero in Leeuwarden'
Een verslag van Juliane Kupfernagel
Om 8:30 spreek ik af met Roy, die mij heel lief een lift biedt naar een mooie stad hoog in het Noorden - Leeuwarden. Dat valt nog mee voor een run die twee uur rijden ver weg is.
Het weekend daarvoor kond ik al een voorproefje nemen hoe het is om KSR te lopen, want mijn laatste run, toen mijn 2e KSR was al meer dan een jaar geleden. Ede was pittig, vooral door de zwaaihindernissen en de 'Maartennaaier' die toen mijn bandje kostte. Zal Leeuwarden mij meer liggen?
Voordat de run begon werden we in afvalcontainers geleid, die we uit moesten klimmen.
De rechte had meer inkepingen, maar ik kwam niet tot de rand. Ik wisselde naar de iets lagere container, maar ook daar kond ik de rand niet bereiken. Nog een paar keer springen en het lukte nog steeds niet. De jury keek als of ze me zielig vonden zo alleen in de container en lieten mij dan toen de deur uit. Nu kon de run beginnen! Swingover met autoband en de hordes door met de autoband. De komende hindernissen waren goed te doen.
Bij de combi boven het Naauw wou ik echt niet de gracht in vallen. Toen kwam een hoge bok met autobanden die met autoband bedwongen moest worden. Ook hier was mijn lengte niet van voordeel en had ik meerdere pogingen nodig tot het lukte. Een medestrijder uit Delft verzwikte hierbij zijn pols. Ook een drie meter hoge muur kon ik bedwingen omdat de zijkant niet afgelint was. Later moest er ook nog een touw op armkracht omhooggeklommen worden. Na de eerste mislukte poging kreeg ik mijn stevigste Calimero momentje van de run: De andere deelnemers zijn veel langer dan ik! Zij doen vier bewegingen maken en ik tien. Dat is niet eerlijk! Bij de tweede poging lukte het om op armkracht naar boven te klimmen en met mijn hoofd de balk aan te tikken. Hindernis gehaald en toen kwam mijn blijheid terug.
Tot het eind van de run ging het soepel, lekker genieten van de omgeving en het lekkere weer. Bij de eindhindernis had ik een tweede aanloop nodig, maar kond nog een trucje afkijken van een oud vereningings-genote uit Delft - een been in de brede "triangel" om zo tot het laatste zwaaiattribuut te komen. Ook de steigerhoutplanken en de lange stokken traverseren lukten bij de eerste poging. Nu nog de eindbaas: een hoge ramp omhoog. Je raadt het al, weer eens te hoog voor mij, gelukkig was de steiger niet afgelint en kond ik zo omhoog klauteren en met bandje om mijn pols de finishgong luiden! Na de finish heb ik even snel op mijn horloge gekeken: Zelfs met de tijd kon ik tevreden zijn. Ik finishte in het middenveld van de KSR dames.
Mijn innerlijke Calimero was trots. Genen zijn wel oneerlijk, maar je hebt het zelf in de hand om het een mooie ervaring te laten zijn: lekker jezelf uitdagen in een heel mooie survivalrun, wel of niet met bandje.
Comments