Wedstrijdverslag van Bas (rec8 Zwaar)
Afgelopen september 2023 beleefde ik mijn eerste survivalruntraining bij Kracht. Sindsdien loop en klim ik met een hoop plezier in de rondte. Zeist was mijn eerste run waar ik helaas mijn bandje moest afstaan aan een vriendelijke vrijwilliger die met een oud potlood een ferm kruisje zette achter m'n rugnummer. En ja... het doet wel even pijn je bandje door te laten knippen. Terugkijkend kon ik concluderen dat er werk aan de winkel was voor de volgende run in Havelte.
Zes weken kon ik wat overgangstechnieken en knijpkracht trainen waardoor ik met een goed gevoel zondag naar Havelte afreisde samen met m'n broer die de BSR ging lopen. Ik vroeg me onderweg hardop af waarom ik me niet had ingeschreven voor de 6,5 km recreant ipv de 7,5 km ZWAAR.. Ik besefte me dat het zenuwenspel was begonnen en ik verlangde naar de tijd waarin ik veel fietste en www.indekken.nl een veelbezochte site was waarin je je vorm ideaal kan projecteren op allerlei externe omstandigheden als materiaal of de wind.
Sinds september kan dat niet meer. Volledige focus op jezelf.. cut the crap. Lekker rauw.. geen nonsens. Afijn we dwalen af. Aangekomen bij een mooi nostalgisch rugbyclubhuis halen we onze shirts en bandjes. Het ellendige bandje die toch als een soort "emoticon" om je pols voelt.. Na wat warmlopen om het lijf "aan te zetten" (qua temperatuur volledig overbodig) doordrenk ik m'n shirt een met koud water voor wat verkoeling en begeef me dan naar het startvak. We tellen af naar nul en met een dubbele balk swingover start de survivalrun. Ik klim er vrij vlot over en begeef me naar een bandenswingover waarna we een heel stuk hardlopen. Ik zit vooraan in m'n startgroep en m'n "bandje" staat op standje lachen. In het bos aangekomen volgen al snel wat combinaties die ik lekker afklim. Ze volgen elkaar in rap tempo op en zijn allemaal tegen vervelend aan. Mijn bandje veranderd dan ook in rap tempo van standje lach naar bedenkelijk. Ik voel het al aardig in mijn armen en ben nog niet op de helft hoor ik van vrijwilligers. Na een verfrissende duik bij een strandje is er een fijne verkoeling waarna er weer een aantal "net vervelende" combi's volgen. Lange apenhang met schot in het midden en daarna ergens een enter buis met liaantjes die van hoog naar laag aflopen. 4cm voor de lijn zet ik mijn voet neer.. "jammer, doe nog maar even een keer" hoor ik de beste vrijwilliger in visoutfit zeggen. Mijn bandje schiet naar standje "jank en een rode boze kop". Gelukkig kon ik hem daarna goed afronden.
Bij het volgende stuk zwemmen en de daarbij horende combi begonnen de onderarmen serieus tegen te sputteren en rondde ik de hindernis met wat extra pauze momenten af.
Polsband staat nu in standje “zweetdruppels”en een tong uit de mond!
Vrijwel direct erna was er een groot golvend net die (hoe kan het ook anders) onderlangs ging en werd onderbroken door een beltrums lusje. Gelukkig kon ik deze in een keer volbrengen, weliswaar op de onderarmen. De laatste hindernissen gingen dan weer prima. Veel swingovers, wat gezwaaid en gedraai naar de eindhindernis. Om m'n pols begon een aapje flink kabaal te maken.. "Nog één hindernis" bedacht ik me. Deze nekte me bijna maar met wat stuntelwerk kreeg ik me toch naar de balk waarna er nog wat staplussen en stapbanden volgden. En jawel daar was de bel! Mijn bandje en ik vlogen in hartjesmodus.
Heerlijk om zo mijn tweede run te kunnen afsluiten. Helemaal als je van trainer Maarten bericht krijgt dat het wel echt een zware run was! Op naar Den Bosch, daar krijg ik weer nieuwe emoticons om mijn pols🤣
Comments