Een wedstrijdverslag geschreven door Flore Wassenberg:
Op 8 juni was het zo ver, de survivalrun in Eindhoven. Voor mij was het voor het eerst dat ik een survivalrun in Eindhoven liep en dat terwijl ik in de omgeving ben opgegroeid! Ik woonde in Waalre en ik zat op de middelbare school in Eindhoven, dus ik ken de omgeving goed. De jaren hiervoor had ik vaak de focus op kwalificatieruns om m'n wedstrijdlicentie te halen. Omdat deze wedstrijd lang geen licentiewedstrijd was had ik daardoor ik nooit eerder Eindhoven had gelopen.
Ik wilde graag eens een BSR wedstrijd lopen omdat ik een paar KSR runs had gelopen zonder het behoud van een bandje en omdat ik een tijdlang een blessure had waardoor ik er even uit lag. Deze BSR categorie was voor mij de eerste keer. Ook Lotte liep de BSR dus konden we samen in deze wedstrijd strijden.
We ontmoette elkaar op het startterrein en praten elkaar nog wat goede moed in. Lotte startte tien minuten eerder dan ik, dus ik zei nog tegen haar: "Zolang je mij maar voor blijft, dan gaat het goed!" Nu had ik niet verwacht dat ze dat zo letterlijk op zou nemen en alles eraan ging doen om zo snel mogelijk te gaan en mij voor te blijven. Misschien had mijn opmerking wel bijgedragen aan de snelheid want Lotte finishte als tweede bij de dames, wat een topper!!
De run startte en ik merkte gelijk al dat het best warm was. De wolken bleven nog even weg, waardoor we de hele run in de volle zon hebben gerend. Na ongeveer een kilometer zag ik mijn vader, die op de fiets met mij mee ging en mij goed kon aanmoedigen. Daarnaast is hij ook een goede fotograaf. Het is dan ook extra leuk om achteraf mooie actiefoto's van jezelf te zien. Na een wat makkelijke hindernis over het water (we mochten alles bovenlangs) moesten we vier verschillende swingover achter elkaar doen. Ik merkte daarna dat mijn hoofd toch wel last had van de warmte, dus ben ik snel naar mijn vader gegaan om even wat water over m'n hoofd te kunnen gooien. Toch wel erg handig zo iemand in de buurt, het eerste waterpunt van de run liet toen nog 1,5 kilometer op zich wachten. Na wat afgekoeld te zijn ging de run erg lekker, af en toe wel wat nare combinaties, maar ook die redde ik in een keer. Als je dan wat mede BSR'ers inhaalt voelt dat mede doordat ik in de laatste startgroep gestart was, altijd goed . Boogschieten was helaas niet raak, dus dan maar een strafrondje. Ongeveer op de helft van de run was er weer een combi, die begon met een brandweerslang-apenhang en daarna zo'n hindernis met een losse stok waarbij je hupsend vooruit moet. (zie foto)
Toen ik deze hindernis zag zakte de moed mij al in de schoenen. De laatste keer dat ik deze hindernis had geklommen was ongeveer drie jaar geleden bij een obstaclerun, georganiseerd door Defensie. Ik ben toen uit de hindernis gevallen, plat op m'n rug. Bij dat incident werd de lucht in één keer uit mijn longen gedrukt wat een best angstige situatie was. Bij het zien van deze hindernis kwam de herinnering direct weer boven. Nadat ik nu de situatie even had geobserveerd en nadat ik enkele tips had gekregen (armen goed breed houden) wilde ik het proberen. Ik ging hangen, "1.2.3, hups!". Ik kwam misschien een centimeter vooruit want echt de lucht in ging ik niet. Ik dacht als dit de snelheid is hoe ik dit ga doen en als ik niet de durf heb om echt omhoog en vooruit te hupsen, gaat het hem niet worden. Met het oog op dat ik niet nog eens zo'n nare ervaring van zo'n val wilde meemaken heb ik toen toch maar besloten op m'n bandje in te leveren. Dat was balen, want ik had me echt voorgenomen om de run uit te lopen. Ik zag een andere dame die ook daar haar bandje inleverde vanwege angst die ze had, waardoor ik toch een kleine beetje geruststelling had dat ik niet helemaal de enige was. Daarna ben ik toch gewoon alle hindernissen blijven klimmen. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik dit kan en met het uitlopen van de run kon ik een soort test lopen om te kijken op welk niveau ik zit.
Zo kwamen we weer vier verschillende swingovers tegen met direct daarna de 'zenuwspiraal'. Dat is zo'n spelletje waarbij je met een ring om een metalen staafje moest en die niet mocht raken.
Met trillende handjes door alle inspanningen dan toch ineens zo'n behendigheidsoefening doen is wel een uitdaging. Je mocht het drie keer proberen en anders moest je een, wat ze zeiden, erg lange strafronde lopen. Gelukkig was het mij in de tweede poging gelukt. We kwamen nu wat meer op het terrein waar ik vaker ben geweest, bijvoorbeeld tijdens GLOW wat elk jaar in november in Eindhoven plaatsvindt. Toch leuk om op herkenbare plaatsen te klimmen. Richting het einde was er een lange apenhang met een tonnetje ertussen.
Gelukkig hebben wij deze hindernis ook op het trainingsterrein van Kracht, dus deze had ik al eens geoefend. Op dat moment merkte ik dat de verzuring in mijn armen wel heel erg aanwezig begon te zijn. Met pijn en moeite en met goede aanmoediging van de jury en mijn vader, had ik de overkant bereikt. Door de verzuring moest ik nog eens stukje catcrawlen want ik vertrouwde mijn armen niet meer. Daarna kwamen er nog twee grotere hindernissen, eentje met veel apenhang en onder een schot door en nog een rij lianen met daarna 'slappe zakken'. Hier moet ik eerlijk toegeven dat ik ze niet helemaal heb genomen zoals de bedoeling was, want ik raakte tussendoor toch even de grond (wat normaal natuurlijk niet mag als je nog je bandje hebt). De laatste hindernis voor de bel was een schot waar je overheen moest. Hier stond Lotte al met haar medaille te pronken en mij aan te moedigen om met mijn laatste energie er overheen te komen.
Daar was dan de bel en de finish!
Na een ijsje te hebben gegeten, ben ik gezellig samen met Lotte teruggereden naar Nieuwegein. Tijdens de rit hebben we gezellig kunnen kletsen over de leukste en vervelendste hindernissen van de run. Ik vond het een erg leuke run, misschien niet de mooiste qua natuur maar de run had voor mij wel leuke bekende plekjes op het TU/e terrein.
We hebben genoten en dat is toch het belangrijkste!
Comments