Een verslag geschreven door Annelouc
De wind waait hard, er staan overal warme vuurtjes bij de hindernissen en verschillende groepen zijn al van start gegaan. In de verkleedtent hoor ik al om me heen: het is een pittige run. Met Lars en Anouk als trouwe supporter, zijn we afgereisd naar Dinxperlo. Vandaag staat de 8km recreanten-run op de planning. “Ben je er klaar voor?” Vraagt een dame naast me. Ik antwoord dat ik nog even ‘snel’ ga warm rennen en haast me daarna naar het startvak.
De run begint met een swingover, daarna is het rennen naar de volgende hindernis. Een hoog touw dat de grond niet raakt. Dat wordt springen, op armkracht omhoog trekken en hoog een voetklem zetten. Naast me hoor ik: “ah, dit gaat me nooit lukken!”. Gelukkig zijn daar dan altijd de vrijwilligers die de deelnemers moet inpraten. Vol verbazing vlieg ik door deze en de opvolgende hindernissen. Ik heb een mantra in mijn hoofd: hindernis voor hindernis én blijven genieten! Dat laatste lukt goed in dit mooie gebied. We rennen door weilanden, gaan regelmatig onder het prikkeldraad van de boer door en rennen langs kleine slootjes. Het is hier prachtig! We lopen vijf lussen en komen steeds terug bij het gezellige ‘centrum’ waar veel supporters staan en waar de sfeer er goed in zit.
Bij een paar hindernissen krijg ik het even warm. Hm, hoe ga ik dit doen? Ik sta voor een grote plank met bovenin een gat. Achter me hoor ik iemand roepen: kom op Annelouc! Met die extra support spring ik omhoog en klem ik mezelf vast om de plank. Rustig het touw pakken en daarna weer een plank. “Kijk!” Wil ik roepen, het lukt. Ook bij de hindernis met een paal die hoog boven de grond uit rijkt sta ik even te kijken. Ik ben inmiddels al ruim 1,5 u bezig, dus de verzuring zit er goed in. De boom naast de paal biedt mogelijkheden, voor ik het weet zit ik op drie meter hoogte. Gelukt! En dan is het tijd voor de eindhindernis! Met wat creativiteit kom ik van de Spaanse ruiter naar beneden. En daar is het druk! Een hindernis waar veel mensen, inclusief ikzelf, vastloop. Korte touwtjes, laag bij de grond, met - als je je benen hoog optrekt - nét genoeg ruimte voor een voetklem.
Mijn eerste 2 pogingen mislukken. Halverwege val ik er bijna uit, ik denk mezelf nog op te vangen met behulp van de dranghekken ernaast.. De vrijwilliger kijkt me lachend aan. Creatief maar niet goed gekeurd. De volgende poging heeft meer succes. Bij het laatste touwtje gooi ik mijn benen over de balk. Een dame staat er naast en houd mijn benen stevig vast; kijk! Ze heeft het gehaald! Ik ren naar de bel, luid hem zo hard als ik kan en trek mijn mouw omlaag. “Ik heb mijn bandje nog” roep ik enthousiast naar de jury! Ik voel me euforisch - een golf van blijdschap overvalt me en ik krijg de dikke smile niet van mijn gezicht. Lars is voor mij gefinisht en we geven elkaar een high five. Wat een toffe run was dit!
Comments