Een verslag geschreven door Maarten Postema
Ik loop door één van de vele ondergelopen akkers en probeer mijn voeten zo licht mogelijk door de blubber te krijgen. Ik merk dat ik geen grip heb, te vaak, diep doorzak en dat maakt het tempo traag en langzaam. 'Waarom loop ik niet een stukje rechtdoor, langs de afgesneden maisstengels' hoor ik mijzelf denken. Het lijkt een slim idee om even niet door het spoor van mijn voorgangers te lopen totdat ik tot mijn knieën door de grond zak. Het lijkt wel drijfzand! Nadat ik weer terug op het spoor ben realiseer ik mij dat ik het dorp Beltrum weer zie. De toren van de rooms-katholieke kerk steekt boven het dorp uit en ik hoor in de verte de speaker van de eindhindernis. Tot nu toe gaat de run voorspoedig en realiseer ik mij dat ik er bijna ben. Pas de vorige hindernis (21) ging moeizaam. Het blijft een uitdaging om vanuit een strak horizontaalnet, een dikke boomstam op te klimmen. Verder verliep de run voorspoedig en kwam ik overal goed door. En dan kom ik aan bij hindernis 22 en gebeurt er iets waar ik van te voren een afspraak over had gemaakt, namelijk niet mijn bandje inleveren.
Twee uur eerder...
Ik loop naar de start, ben goed ingepakt met een thermoshirt, heb vaseline op de benen, draag een buff om mijn nek en ben goed gemutst met mijn fel oranje hoofddeksel.
De neopreen wanten van Allsur5 had ik voor de start bij Liesbeth opgehaald. Het werd mijn eerste (en zeker niet de laatste) run met wanten. Het was koud! En niet dat het nou heel hard vroor en er was ook zeker geen Elfstedentocht in de maak. Maar toch was het koud.
De combinatie van verschillende weerfacetten maakte dat het voor veel deelnemers te koud was. In de ochtend had het licht gevroren en was er sneeuw gevallen. Het levert mooie plaatjes op en als het daarbij was gebleven was er niks aan de hand geweest. De meeste survivalrunners kunnen namelijk wel tegen een stootje. Al snel nadat de LSR lopers waren gestart begon het te regenen en harder te waaien. Dit in combinatie met de ondergelopen velden en akkers maakten dat de strijd tegen de elementen voor mij een nieuwe betekenis kreeg. Niet eerder heb ik het tijdens een survivalrun zo 'onmeunig' koud gehad.
De wedstrijd in Beltrum is wat mij betreft altijd 'de' survivalrun van het jaar.
Het was ooit mijn eerste run en heb er vaak mijn bandje ingeleverd. Toch leef ik er naar toe want in Beltrum zit survivalrun immers in het DNA.
Samen met mijn maatje Tim in het starvak 11:35 uur, voor de "halve" van Beltrum.
En zoals hierboven al benoemd ging de wedstrijd voorspoedig. Uitlopen met bandje nam ik als figuurlijke last op mijn schouder mee als doelstelling. Met support van Simone en van clubleden langs de kant had ik veel goede moed. De eerste hindernissen gingen goed en ook de combi's deden nog geen pijn. Mijn tempo was niet zo snel als die van Tim, maar hé dat maakt niet uit. Bij de combi (hindernis 5) apenhang, V-net en enterlussen merkte ik hoeveel plezier ik beleefde. Wat een heerlijke hindernis, gaaf gebouwd en wat een leuke vrijwilligers. Ik klom snel door, op naar de volgende. Aangekomen bij de Pinnikesbrug, de brug met al die hangende balken, wist ik dat ik daarna door het water moest. Met het shirt omhoog om deze nog enigszins droog te houden en zo snel mogelijk er doorheen, bedacht ik me. Toen ik er doorheen liep bedacht ik mij ook dat ik het jammer vond dat we hoefden te kajakken, zoals dat bij eerdere edities altijd wel het geval was. Via weilanden, bossen en de postmanswalk, snel door naar de Groenlose Slinge. Op de plek waar voorheen de bok werd gebouwd, was de uitdaging niet minder zwaar. Hoge dynamische lianen die boven het water hingen. Toen ik aankwam zag ik Tim in het water, hij was helaas stil komen te hangen in het midden en moest deze hindernis nog een keer overdoen. Ik klim snel op de balk en hoor dat Tim staand in het ijskoude water doodleuk wat positieve aanmoedigingen en tips naar mij toeroept. Laag blijven en goed zwaaien hoor ik en hop daar ga ik. Met strakke voetklemmen en een fijn ritme klim ik naar de overkant in het hoge net. Hierna volgt de dubbele-catcrawl!
De hindernissen die daarna volgen zijn prima te doen en hardlopen door het bos voelt veel beter dan door de akkers. Hindernis 19, de Spaanse ruiter en korte touwtjes haal ik met een korte tussenstop bij het kampvuur. Snel de handen opwarmen want inmiddels voel ik mijn vingers minder goed. Na de korte touwtjes vervolg ik mijn run totdat ik bij hindernis 22 aankom. Mijn lichaam was koud, kouder koudst en ik voelde mijn beide voeten niet meer.
Ik probeer mijn tenen te wiebelen maar voel niks, ook mijn handen voelen als ijs en plots begin ik te trillen en te klappertanden. De aardige vrouw die als jury bij de hindernis stond begon spontaan te vertellen wat ik bij de volgende hindernis moest doen. Een scheepstouw swingover vervolgt door een combi. Met mijn handen boven het vuur realiseer ik mij dat het op is. Het is klaar en over. De strijd tegen de elementen heb ik verloren want de kou heeft mij gevat. Ik zeg tegen de vrouw dat ze mijn bandje mag doorknippen en bied mijn pols aan. Nadat ze het bandje heeft bevrijd van mijn pols gooit ze hem in het vuur. "Het vuur is nu extra warm, dus warm je nog maar even op" zegt ze tegen mij. Ik krijg een schouder klopje en een blik van waardering. "Knap gedaan hoor" hoor ik haar nog zeggen.
Ik bedenk mij dat ik niet te lang moet blijven staan anders zal ik onderkoelt raken. Daarom ren ik snel langs alle hindernissen en kom Bas en Thijs tegen. Ook Bas heeft het koud, is zijn bandje kwijt en wil snel naar de finish. Zijn broer heeft zijn bandje nog wel en trotseert de hindernissen, maar Bas en ik lopen door. Bij de bakermat schieten we beide nog een pijl, raak en in de roos! Bij de finish snel de feesttent in om op te warmen met hete bouillon.
Omdat ik had afgesproken om alles te geven en mijn bandje niet in te leveren zorgde dat voor een traan. Gelukkig zie ik Simone naar mij zwaaien. Ze komt naar me toe en geeft me een warme knuffel.
Beltrum heeft weer voor genoeg trainingsmotivatie gezorgd. Volgend jaar wil ik sterker dan ooit terugkomen voor revanche! De hottub en Jägermeister zorgde voor voldoende opwarming. Achteraf was het een prachtige survivalrun en mijn respect voor hen die wel met bandje over de finish zijn gekomen is enorm. Ik vind dat een heroïsche prestatie en neem daarvoor een diepe buiging. Voor diegene die gekozen hebben om de run niet uit te lopen of hun bandje net als ik hebben ingeleverd evenzo mijn respect. Ik ben trots en tevreden op mijn eigen prestatie en op die van clubleden. Onze jeugdtoppers Jara, Tygo en Anna die de 7km hebben gelopen. Maar ook op alle andere Kracht-leden die in verschillende categorieën zijn gestart. Bram, onze LSR topper die met bandje is gefinisht in het bijzonder. Wat een prestatie van hem.
En dan nog één shout-out naar de organisatie en alle vrijwilligers. De juryleden, bouwers, EHBO'ers en de verkeersregelaars. Zonder hen is er geen survivalrun, dus dank aan deze helden! Tot volgend jaar!
Comments