'Mijn reis in de survivalrun wereld tot nu toe'
Wedstrijd verslag van Harm Baakman
In maart van dit jaar heb ik me aangemeld voor een proeftraining bij Kracht. De lente was begonnen en het was tijd dat ik weer eens ging sporten. Maarten nodigde me niet alleen van harte uit om een keer mee te trainen, maar vertelde ook gelijk dat er een introductiecursus was, die al snel zou beginnen. De proeftraining smaakte naar meer, dus heb ik me gelijk maar aangemeld voor de cursus.
De introductiecursus is voor mij een hele waardevolle start geweest van mijn survivalrun avontuur. Met veel enthousiasme en geduld heeft Maarten onze groep laten kennismaken met de sport; met veiligheid als uitgangspunt, veel oefenen met de basistechnieken en later ook de hindernissen. Van de overgreep naar eindeloos veel voetklemmen, en later de apenhang, staplussen, en de rest van de baan.
We hadden een gezellige groep, en al snel werd mij het karakter van de sport duidelijk. Iedereen sport individueel en op eigen niveau, maar er is een sterk gevoel van saamhorigheid. Je wordt altijd aangemoedigd, krijgt tips of juist een complimentje als iets (eindelijk) lukt. Het vele oefenen en de talloze aanwijzingen van Maarten bleken effectief, na 8 weken cursus was het verschil enorm. Ik voelde me op mijn gemak in de baan en had erg veel plezier in het klimmen en klauteren. Na de cursus heb ik me dan ook zonder aarzelen ingeschreven als lid. Ik had de smaak te pakken en ging zoveel als lukte twee keer per week trainen. Ook mijn eerste runs ben ik kort na de cursus gaan doen, de korte recreatieve runs van Utrecht, Nijmegen, Harreveld en Zwolle, waarvan de laatste 3 met bandje uitgelopen.
Dit seizoen zocht ik iets meer uitdaging in zowel afstand als hindernissen, dus wilde ik de langere recreatieve runs wel eens proberen. Na de 9km van Balkbrug stond dezelfde afstand in Wesepe op het programma.
De run in Wesepe begon vrij gemoedelijk. Ik liep in de eerste startgroep, en na het officiële startschot door de wethouder gingen we van start. De eerste hindernissen waren goed te doen, en ik kon mijn startgroepje goed bijhouden. Twee lastige swingovers, met een buis en daarna een kort touwtje, maar met een paar pogingen toch gelukt. Toen ik op ongeveer 3 kilometer de korte touwtjes zag, wist ik dat het lastig zou worden. Op de training probeer ik het af en toe, maar de knijpkracht die daarvoor nodig is heb ik (nog) niet. Ik probeerde zo lang mogelijk mijn voetklem in het inklimtouw te houden, zodat ik pas halverwege met mijn volle gewicht aan mijn armen zou hangen. Na een paar pogingen, met steeds hetzelfde resultaat, heb ik toch mijn bandje moeten inleveren. De tweede helft van de run kreeg ik last van mijn knie, dit maakte met name de loopstukken tussen de hinderdissen lastig. Sommige hindernissen in de ‘extra lus’ van de 9km route waren pittig, met als voorbeeld een lange apenhang met een schutting in het midden. Over de balk, onder de schutting en
weer over de balk uitstappen. Toen ik met veel moeite onder de schutting door was gekomen, lukte het me niet meer om omhoog te klimmen – laat staan de tweede helft van de apenhang nog af te maken. Uiteindelijk ben ik gefinisht met een tijd net onder de 2 uur. De laatste stukken heb ik grotendeels gewandeld om mijn pijnlijke knie te ontzien, en in de laatste hindernis haalde ik een blaar op mijn hand open. Na de finish was ik even aan het mopperen over mijn blessures, maar met een pleister op mijn ene hand en een broodje frikandel in de andere hand, kon ik ook met plezier en trots terugkijken op een mooie run. De omgeving is prachtig, de mensen zijn supervriendelijk en alles rondom de run is tot in de puntjes georganiseerd. Ondanks dat het niet mijn dag was, heb ik na deze run weer extra zin om te gaan trainen. Volgend jaar nieuwe poging, dan mét bandje uitlopen!
_edited.png)
